Αεροσκαφών Α-7 Ε/Η Corsair ΙΙ έπειτα από 39 χρόνια υπηρεσίας και με την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία να είναι η τελευταία στον κόσμο, από τις τέσσερις όλες κι’ όλες που το πέταξαν (ΗΠΑ, Πορτογαλία, Ταϊλάνδη και Ελλάδα).

Το Α-7 είναι αεροσκάφος κρούσης, δηλαδή προσβολής επίγειων στόχων, με ικανοτητα μεταφοράς μίας τεράστιας ποικιλίας όπλων, και μεγάλη ακρίβεια άφεσης και πλήγματος του στόχου.

Μεταξύ αυτών και το ισχυρότατο πυροβόλο του M61 Voulcan των 20mm που κατα μία εκδοχή μπορούσε να χρησιμοποιήσει και πυρομαχικά DU (φυσίγγια με βολίδες από Depleted Uranium).

Το πιλοτήριο του είναι εξαιρετικά ευρύχωρο σε σύγκριση με τα άλλα αεροσκάφη στο οπλοστάσιο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και όταν παρελήφθη το 1975 τα ηλεκτρονικά του ήταν ότι το πιο σύγχρονο υπήρχε τότε στην κατηγορία του.

Το παρατσούκλι του S.L.U.F. προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Short, Little, Ugly, Fellow (Κοντός, Μικρός, Άσχημος Φιλαράκος). Το F όμως έχει και άλλη προέλευση κατα το... δοκούν: Fucker....

Οταν το 1975 παρελήφθη από την 115ΠΜ στη Σούδα, ήμουν εικοσιδύο ετών και βρέθηκα να υπηρετώ τη θητεία μου στο Λόχο Διαβιβάσεων του Πεδίου Βολής Κρήτης, που το διοικητήριο του ευρισκόταν μέσα στην 115ΠΜ. Έτσι είχα την τύχη να παρακολουθήσω την τελετή παραλαβής του.

Θυμάμαι ότι την προηγούμενη είχα νυκτερινή βάρδια στο Κέντρο Επικοινωνιών και το πρωί αφού έφαγα πρωινό στις εγκαταστάσεις του στρατωνισμού, αντί να πάω να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ από το ξενύχτι, επέστρεψα στο Διοικητήριο και με τα πόδια πήγα, φυσικά... απρόσκλητος, στο χώρο της τελετής... Εκεί από μία άκρη και μακριά, σχεδόν κρυμμένος, σαν τον... φτωχό συγγενή, στεκόμουν, παρακολουθούσα και φωτογράφιζα με τη φωτογραφική μηχανή της μνήμης μου τις σκηνές που είναι ζωντανές εικόνες μέχρι σήμερα. Έπειτα ακολούθησε μία εικονική προσβολή από εννέα Corsair εναντίον του αεροδρομίου και ειδικά του Διοικητηρίου της 115 ακριβώς δίπλα από αυτό του ΠΒΚ. Δεν είχα ξαναζήσει τέτοιες σκηνές που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου.

Από τότε πέρασαν 39 χρόνια, απέκτησα σύζυγο, παιδιά, οικογένεια, καριέρα, θεωρώ ότι πέτυχα σαν επαγγελματίας γιατί αγαπούσα το αεροπορικό επάγγελμα, συνταξιοδοτήθηκα αλλά δεν το άφησα ούτε μία μέρα, και ο Θεός με αξίωσε να γεράσω και να βρεθώ και στην τελετή αποχώρησης του Corsair από τις τάξεις της ΠΑ κατα παρόμοιο τρόπο. Και πάλι... απρόσκλητος ανάμεσα στο πλήθος αλλά τώρα όχι μόνος, ούτε κρυμμένος... Ήμουν μαζί με τη σύζυγό μου, το γιο μου, φίλους αεροπόρους και μη, που συνάντησα εκεί, αιώνιους λάτρεις της πτήσης.

Και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο, από τις μέρες της Μεγάλης Ολυμπιακής, τον Captain Μιχάλη Μελέτη. Προερχόμενος από τη Σχολή Ικάρων, είχε πετάξει το Corsair στην 115 σαν ανθυποσμηναγός. Έχοντας περάσει από σχεδόν όλους τους τύπους της Ολυμπιακής φτάνοντας να είναι κυβερνήτης και συνεχίζοντας ακόμα σαν κυβερνήτης στα Α330/340, όμως όπως μου εκμυστηρεύτηκε για μία ακόμη φορά, η καρδιά του, εξακολουθεί να είναι πάντα με τον Κουρσάρο...

Ένα πλήθος επωνύμων και ανωνύμων, Ελλήνων και ξένων φίλων της Αεροπορίας από όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες συνωστιζόταν σε όλους τους χώρους του αεροδρομίου που επιτρεπόταν η πρόσβαση. Οι φανατικοί φωτογράφοι έπαιρναν τις πιο περίεργες στάσεις και θέσεις για να αποθηκεύσουν (σήμερα στην ηλεκτρονική εποχή) τις πιο απίθανες γωνιές του Κουρσάρου. Και δικαιολογημένα γιατί τώρα πια μόνο στα μουσεία θα έχουν τέτοιες ευκαιρίες.

 ... και οι φωτογραφικές μηχανές δούλευαν ασταμάτητα. Αν ήταν... αντιαεροπορικά οι στόχοι δεν θα είχαν... καμία τύχη...

Οταν μετά από περίπου τριάντα λεπτά οι πτήσεις τελείωσαν, κάποιος σχολίασε:

-- Πολύ σύντομο ήταν​...

Και εγώ του απάντησα:

-- Και μέχρι... αύριο να πέταγαν, το ίδιο

​θα λέγαμε...​​

Στο σχετικά σύντομο πτητικό κομμάτι της εκδήλωσης, συμμετείχαν με αεροβατικούς ελιγμούς το F-16 Solo "Ζεύς" και το Τ-6 Solo "Δαίδαλος". Επίσης ένα ζευγάρι ΤΑ-7Η που πέρασε χαμηλά με μεγάλη ταχύτητα τη στιγμή του προσκλητηρίου πεσόντων, και φυσικά ένας σχηματισμός από δύο F-16, ένα Phantom και ένα Α-7 που το τελευταίο "έσπασε" το σχηματισμό κατακόρυφα για τον χαρακτηριστικό ελιγμό του αποχαιρετισμού...

Το... αποχαιρετιστήριο “κοστούμι” του Κουρσάρου φιλοτέχνησαν με μεγάλη επιτυχία, σε μία πανέμορφη σύνθεση, ο Επισμηναγός (Ι) Γρηγόριος Γρηγοριάδης και ο Αρχισμηνίας (ΕΤΑΠ) Ανδρέας Φελεμέγκας.

Θα μας λείψεις Κουρσάρε από τη γειτονιά... Δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιοι στη γειτονιά που δεν θα τους λείψεις καθόλου Κουρσάρε... αλλά εμάς θα μας λείψεις!!! Το κενό δυσαναπλήρωτο... Κουρσάρε...

Τ έ λ ο ς Ε π ο χ ή ς . . .

Το πανέμορφα βαμμένο αεροπλάνο ήρθε και στήθηκε κάτω από τη γαλανόλευκη που υπηρέτησε πιστά, φορώντας τα εμβλήματα των πολεμικών μοιρών για τριάντα εννέα χρόνια.

Και οι άνθρωποι του που έγιναν ένα με αυτό, δεν θέλουν να το παραδεχτούν ότι η τελεία μπήκε στο χαρτί, ότι έφτασε το τέλος μιας εποχής...

Η υλοποίηση του προγράμματος άρχισε όταν στις 20 Ιουνίου του 1974 υπεγράφη η σύμβαση της απόκτησης 60 αεροσκαφών Α-7Η “Corsair”. Σχεδόν ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 28 Νοεμβρίου 1975, έγινε η επίσημη τελετή ένταξης του νέου όπλου στο οπλοστάσιο της Πολεμικής μας Αεροπορίας.

Από τότε υπηρέτησε σε πέντε Μοίρες: την 340, 345, 347, 335 και 336.

Το καλοκαίρι του 1980 η Πολεμική μας Αεροπορία παρέλαβε τα πρώτα δύο ΤΑ-7Η για να ακολουθήσουν άλλα τρία περί το τέλος του ιδίου έτους, ανεβάζοντας τον αριθμό των συνολικά παραληφθέντων Α-7 σε 65.

Από τα μέσα του 1993 άρχισαν να παραλαμβάνονται επιπλέον Α-7 από τα πλεονάζοντα αποθέματα της Αμερικανικής Αεροπορίας που έφθασαν τα 68 Α-7Ε και ΤΑ-7C. Από αυτά τα 60 υπέστησαν διάφορες σημαντικές αναβαθμίσεις και υπηρέτησαν στις τάξεις της πολεμικής μας αεροπορίας μέχρι σήμερα, ενώ 8 κανιβαλίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σαν πηγές ανταλλακτικών. Ο συνολικός λοιπόν αριθμός των αεροπλάνων που έφτασαν σε πολεμικές μοίρες ήταν 125 και αποτελούσαν ένα σημαντικό αποτρεπτικό παράγοντα και πόλο στήριξης της ειρήνης στην περιοχή. 

Παράλληλα η ένταξη του όπλου αυτού, με την τεράστια ισχύ πυρός και την ικανότητα μεταφοράς του οπλικού του φορτίου σε αποστάσεις μέχρι τότε «απαγορευμένες» για την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία όπως και με την ακρίβεια άφεσης των όπλων του, υπογράμμιζε σε εχθρούς και φίλους την αλλαγή νοοτροπίας και προσανατολισμού της Ελλάδος. Από καθαρά αμυντική μέχρι τότε στάση, υποδήλωνε και την αποφασιστικότητα της ηγεσίας της για τη χρήση και «μακράς ράβδου» αν χρειαστεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Ελλάδος.

Υ.Γ...

​Επειδή λόγω νοοτροπίας δεν αφήνω σχεδόν τίποτα στην τύχη του και χωρίς να το ψάξω, έψαξα και βρήκα ότι μία μελέτη της USAF και της Vought που αφορά στην αξιολόγηση της Δομικής και Οικονομικής ζωής των A-7D καταλήγει στο συμπέρασμα ότι με τη σχετική δομική αναβάθμιση και αναθεώρηση του προγράμματος συντήρησης (AMP maintenance intervals) τα A-7D μπορούσαν εύκολα να φτάσουν και να ξεπεράσουν τις 8000FH οικονομικής και λειτουργικής ζωής τους. Και πράγματι κάποια Α-7Ε έχουν ξεπεράσει αυτό το όριο (πχ το 158021 έχει ξεπεράσει τις 8300FH) ενώ κάποια άλλα –Ε δεν έχουν φτάσει καν τις 8000 ή είναι πολύ χαμηλότερα. Όσο δε για τα –Η αυτά είναι πολύ πιο κάτω… και έχουν ήδη προ πολλού αποσυρθεί... Για τα –Η κάνω τη σκέψη ότι είναι τόσο χαμηλά σε ώρες γιατί η ΠΑ δεν μπήκε καν στη διαδικασία να τα αναβαθμίσει δομικά ή/και λειτουργικά...

Δεν θα μείνω στο αν τα όρια στα -D ή τα -Η ή τα -Ε σχετίζονται αν και θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι σαν νεώτερα μοντέλα τα -Η

​και -Ε ίσως και να τα ξεπερνούν... ​Θα είμαι ευγνώμων αν κάποιος μου απαντήσει, επειδή δεν ξέρω και ερωτώ για να μάθω:

1. Το κόστος αναβάθμισης για ένα τόσο σημαντικό αεροπλάνο κρούσης, ήταν τόσο υψηλό σε σχέση με την ανταποδοτικότητα, που δεν συνέφερε;

2. Ποιο αεροπλάνο κρούσης διαθέτει σήμερα η ΠΑ που να πλησιάζει τη μάζα των μεταφερόμενων όπλων και μπορεί να αντικαταστήσει σε ικανοποιητικό βαθμό το Α-7; Μη μου πείτε το F-16 -52+ ή το advanced...

3. Ποιο αεροπλάνο κρούσης διαθέτει σήμερα η ΠΑ που να πλησιάζει τη μάζα των μεταφερόμενων όπλων ΚΑΙ την ακτίνα δράσης χωρίς ανεφοδιασμό, (είναι σημαντικό αυτό στον κλειστό χώρο του Αιγαίου), που να μπορεί να αντικαταστήσει σε ικανοποιητικό βαθμό το Α-7;

4. Ποιο αεροπλάνο διαθέτει σήμερα η ΠΑ που να μπορεί να ανεφοδιάζει εν πτήσει τα Mirage 2000; Αν δεν έχει κανένα πλέον, τα Mirage θα διατηρήσουν τα receptacles για να... εμποδίζουν την ορατότητα των χειριστών ή για να ανεφοδιάζονται από συμμαχικά tankers σε αποστολές για λογαριασμό... τρίτων;

5. Γιατί δεν κράτησε τουλάχιστον μερικά Α-7 για αποστολές μόνο εναέριου ανεφοδιασμού των Mirage;

6. Γιατί δεν αναβάθμισαν έστω μία ή δύο Μοίρες (αν είναι έτσι) δίνοντας εργασία στην ΕΑΒ και στο προσωπικό της (και όχι μόνο) σε δύσκολες εποχές, και διατηρώντας ένα αεροπλάνο, σημαντικό αντίβαρο, στο Ελληνικό οπλοστάσιο;

Αν μπορεί κάποιος να μου δώσει απαντήσεις ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ θα με υποχρεώσει, επαναλαμβάνω δεν γνωρίζω τις απαντήσεις, αν και τις υποψιάζομαι, αλλά δεν μου αρέσουν οι υποψίες... Θέλω απαντήσεις... ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ.