Πειραματισμοί και πώς θα "πετάξετε" το μοντέλο σας... ή πώς δεν θα το πετάξετε στα σκουπίδια...

Η κατασκευή αυτή ολοκληρώθηκε κατα... λάθος... λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να κατασκευάσω ένα μοντέλο, αλλά απλώς να πειραματιστώ πάνω σε κάτι οικονομικά "ανώδυνο" σε διάφορα πράγματα, κυρίως χρωματικά και να προσπαθήσω να αποδώσω το Have Glass Coating πέραν του ήδη υπάρχοντος FS36170. Αυτό που στην πραγματικότητα πρέπει είναι το 26170 δηλαδή το Satin και όχι Matt ή 16170 δηλαδή gloss. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα υπάρχοντα χρώματα have glass δεν έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Ισως γιατί το έχω παιδέψει πολύ από το internet και βλέπω πολλές και αντικρουόμενες απόψεις όπως και δυσπιστία. Υπάρχουν πολλές γνώμες από πολλούς μοντελιστές που διστάζουν στη χρήση του και καταφέυγουν σε "πατέντες" και πειραματισμούς όπως σημειώνω παρακάτω και όπως έκανα και εγώ. Για να πειραματιστώ όμως έπρεπε να χρησιμοποιήσω ένα μοντέλο σε αρκετά προχωρημένο στάδιο κατασκευής και μετά αφού ολοκληρωθούν οι δοκιμές να πάει στον κάλαθο των αχρήστων...

Η δουλειά που χρειάστηκε για να έχω ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα ήταν πολύ λιγότερη της αναμενόμενης. Και με τη βοήθεια του στόκου το αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλό. Λυπάμαι που δεν διέθεσα λίγο χρόνο να το φωτογραφήσω στην κατάσταση που ήταν. Θα αποτελούσε σίγουρα θέμα σχολιασμού... Αλλά ειλικρινά δεν περίμενα οτι θα προχωρούσα πέραν του πειραματισμού...
Πάντως αν δεν πετύχαινε θα έχανα το χρόνο μου. Δηλαδή τίποτα στην πραγματικότητα μιας και στην περίπτωσή μου ο χρόνος δεν είναι για εμένα χρήμα τώρα πια... σου την έφερα Scrooge McDuck !!! Δεν θα σας κουράσω με τις λεπτομέρειες του βαψίματος. Ακολούθησα τα κλασσικά με τα χρώματα στην παραλλαγή. Και ήρθε η ώρα της αλήθειας... Η παρασκευή του υλικού και το πέρασμα με το have glass δικής μου... έμπνευσης...
Εβαλα λοιπόν σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα 10ml απο το μεταλλικό Νο 53 "Gun Metal" της Humbrol, 4ml μαύρο ματ Νο 33 πάλι της Humbrol και 8ml διαλυτικό enamel της Humbrol. Τάπωσα τον δοκιμαστικό σωλήνα και άρχισα να τον ανακινώ για πολύ ώρα. Το gun metal πήρε ένα χρώμα σκούρο πρός μαύρο και έγινε αραιότερο αφού είχε προστεθεί πάνω από 50% του συνoλικού όγκου των χρωμάτων. Μού άρεσε... Όπως το έβλεπα θα μπορούσε να ψεκαστεί με αερογράφο. Αλλά προσοχή ! Μόνο με αερογράφο ! Τα οποιαδήποτε χρώματα δεν αναμειγνύονται με τα μεταλλικά και δεν δουλεύονται με πινέλο. Η ανάμειξη, όσο μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει έτσι το φαινόμενο, γίνεται μόνο με τον ψεκασμό. Το πρώτο πέρασμα, αχνό μόλις που κάλυπτε την παραλλαγή, δεν με ικανοποιούσε. Το στρώσιμο ήταν καλό αλλά μάλλον χρειαζόταν και δεύτερο χέρι. Πριν ακόμη στεγνώσει το πρώτο χέρι πέρασα και το δεύτερο. Η παραλλαγή καλύφθηκε αρκετά, όπως περίπου και στο πραγματικό αλλά δεν χάθηκε τελείως. Αλλωστε αυτό ήθελα και εγώ... Το έβαλα στο ειδικό ερμάριο που έχω διαμορφώσει και κλείνει καλά για προστασία από τη σκόνη και το άφησα εκεί για 24 ώρες. Οταν το έβγαλα η υφή του χρώματος ήταν το απόλυτο matt. Δεν ήταν αυτό που ήθελα. Ενώ το χρώμα ήταν πολύ κοντά στο πραγματικό, η υφή του δεν ήταν η πραγματική που είναι Satin.

Γιαυτό το πέρασα ένα χέρι βερνίκι gloss της Humbrol. Την άλλη μέρα το πρωί είχε στεγνώσει αλλά το matt είχε σπάσει ελάχιστα. Του πέρασα ένα ακόμη χέρι από το ίδιο gloss. Και ώ του θαύματος. Αφού στέγνωσε στη διάρκεια της νύχτας απέκτησε τη satin υφή όπως την ήθελα.
Το πήρα στον πάγκο και το κοίταζα για πολλή ώρα, ανακαλώντας στη μνήμη μου το πώς έβλεπα χρωματικά τα F-16 στην 115.
Οσο το κοίταζα τόσο μου άρεσε... Μάλλον είχα πετύχει με την πρώτη το στόχο μου. Και αφού εμένα μου άρεσε τότε... θα ήταν καλό. Και τότε νάσου πάλι ο Srooge McDuck μπροστά μου. "Δεν θα το πετάξεις!" μου έλεγε. "Και τί θα αναπαριστά ρε Scrooge;" τον ρώτησα. "Αυτό ψάξε να το βρείς εσύ, που δεν είσαι... εγώ" μου απάντησε. Και τότε μου σφηνώθηκε η ιδέα: Θα μου κόστιζε λίγο, αλλά αφού εγώ δεν ήμουν Scrooge θα μπορούσα να αναπαραστήσω "τα 60 χρόνια της Αλεπούς"....
Τα Decals τα είχα ήδη από τον φίλο μου τον Γιάννη τον Τριπολιτάκη.
Φωτογραφίες είχα από την αυθεντική αλεπού τραβηγμένες την ημέρα της γιορτής για τα 60 χρόνια της 340 στις 13 Δεκεμβρίου 2013 δεν ήταν δύσκολο. Το κάθετο σταθερό, pylons, δεξαμενές, συστήματα προσγειώσεως, καλύπτρα και γενικά οτιδήποτε δεν αφορούσε στην άτρακτο δεν είχαν τοποθετηθεί και δεν είχαν βαφτεί αφού δεν υπήρχαν κάν μέσα στην κούτα με το κανιβαλισμένο "κουφάρι".
Το radom που υπήρχε είχε ήδη τοποθετηθεί και το κάθετο σταθερό όπως και οι καλύπτρες βρέθηκαν στα συρταράκια του spare box. Απλά η καλύπτρα δεν ήταν φιμέ. Αλλη μία πρόκληση για μένα. Πώς θα την έκανα φιμέ;;;; Εδώ σε θέλω κάβουρα.... Δεν τόλμησα να δοκιμάσω χρώμα, ούτε φυσική καπνιά... Δοκίμασα κόκκινο μαρκαδόρο. Αποτέλεσμα μηδέν... Δοκίμασα νερομπογιές αποτέλεσμα μηδέν. Στο τέλος η καλύπτρα γινόταν πιό καθαρή και λαμπερή... Εκεί που είχα απογοητευτεί το μάτι μου έπεσε στην ντουλάπα με τα χρώματα του εμπορίου για τα κάγκελα του... φράχτη και ανάμεσά τους αυτογυάλιστο καφέ... βερνίκι παπουτσιών. "Λές...;;;" σκέφτηκα... Τη γύρισα ανάποδα και έσταξα μερικές σταγόνες στην εσωτερική επιφάνεια. Το άφησα να λιμνάσει για περίπου μία ώρα.

Επειτα πήρα μία μπατονέτα και άρχισα να το.... πασαλείφω παντού.
Φαινόταν να "κολλάει" το βερνίκι. Την άφησα έτσι όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα το πρωί ξανά με τη μπατονέτα. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Επανέλαβα το ίδιο τρείς φορές μέχρι που θεώρησα οτι αρκούσε. Η καλύπτρα έγινε "διακριτικά" φιμέ πολύ κοντά στην πραγματική.
Οσο προχωρούσα με τους πειραματισμούς και μου έβγαιναν τόσο μου άνοιγε η όρεξη. Ετσι είπα να τους συνεχίσω. Ενας ακόμη ήταν και η τοποθέτησή του πάνω σε βάση με στήριγμα αλλά σε κατάσταση πτήσης. Αρχική ιδέα ήταν το στήριγμα (μια... ακτίνα από τροχό μοτοσυκλέτας που αγόρασα για 80 λεπτά από το συνεργείο κοντά στο σπίτι) να τοποθετηθεί στην κοιλιά πίσω απο τις φωλεές του συστήματος προσγειώσεως. Ετσι προχώρησα και τρύπησα την άτρακτο τοποθετώντας και κολλώντας με κυανοακρυλική κόλλα το παξιμάδι της ακτίνας (αφού πρώτα το τρόχισα φέρνοντάς το απολύτως στο contour της ατράκτου). Ομως στη συνέχεια ανακάλυψα οτι δεν μου έβγαινε καθώς η κεντρική δεξαμενή το κάλυπτε.
Στη φάση αυτή λοιπόν το μόνο που μου έμενε ήταν να επαναλάβω τη διαδικασία τοποθετώντας ένα άλλο παξιμάδι από ίδια ακτίνα τροχού μοτοσυκλέτας, κατα τον ίδιο τρόπο, στο κέντρο της low press turbine του κινητήρα στην προέκταση του Α/Β. Και αυτό έκανα και το αποτέλεσμα με δικαίωσε, καθώς με τη χρήση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, μετά τη φωτογράφιση, το αεροπλάνο-μοντέλο βρέθηκε στον αέρα σε εντυπωσιακές στάσεις...
Στο spare box στο συρταράκι με την επιγραφή "Συστήματα προσγειώσεως" ώ του θαύματος βρέθηκαν και τρία σκέλη από F-16. Τώρα τι θα έκανα με αυτά; Αφού το αεροπλάνο θα... πετούσε το κανονικό θα ήταν να έκλεινα τις θυρίδες του συστήματος προσγειώσεως που βρήκα πάλι στο spare box και να τελείωνα. Όμως μου φαινόταν πολύ φτωχό έτσι. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Να χρησιμοποιήσω τα σκέλη ή να τα αφήσω εκεί και να κλείσω τις φωλεές αφού το αεροπλάνο θα "πετούσε".

Και εδώ είπα επίσης να πάρω τη μέση οδό, να πειραματιστώ μία ακόμη φορά και να πρωτοτυπήσω αφού δεν το έχω ξαναδεί. Θα έβαζα τα σκέλη, το αεροπλάνο θα "πετούσε", αλλά τα σκέλη θα ήταν σε θέση "transit".
Βέβαια κάτι τέτοιο θα είχε και άλλες συνέπειες. Τα side struts θα έπρεπε να "σπάσουν" και να κολληθούν στην κατάλληλη θέση και τα shock struts του κυρίου Σ/Π σε συστροφή. Το ίδιο και το ριναίο σκέλος και επιπλέον το oleo με το ψαλίδι σε πλήρη έκταση. Η όλη διαδικασία μου "κόστισε" τουλάχιστον 12 ώρες επιπλέον δουλειά.
Συνοψίζοντας, για την ώρα η άτρακτος είχε κλείσει με εντυπωσιακά αποτελέσματα και το βάψιμο ήταν καλό, αλλά αν το αεροπλάνο ήταν στον αέρα με τα σκέλη σε θέση transit μήπως θα ήταν πιο ρεαλιστικό να βρίσκονται και τα L/E & T/E Flaps σε ενδιάμεση θέση; Απεφάσισα πως Ναι ! Γιαυτό και τα έκοψα και τα ξανακόλλησα ελαφρά κατεβασμένα. Η διαδικασία αυτή ήταν απόλυτα χρονοβόρα αλλά και ψυχοφθόρα αφού έπρεπε να γίνει αφού είχε περαστεί και το βερνίκι (που όμως δεν ήταν το τελικό)... Αλλά το αποτέλεσμα βγήκε... Μέχρι στιγμής οι πειραματισμοί μου απέδιδαν τα αναμενόμενα και ίσως κάτι περισσότερο. Τα σκέλη ερχόταν γάντι με dry fit και περίμεναν την τοποθέτηση τους στο τελικό στάδιο.
Το κάθετο σταθερό που δεν είχε στη βάση του την προέκταση / θήκη του αλεξιπτώτου, τροποποιήθηκε κολώντας ένα πλαστικο αντίγραφο του ρητινένιου που είχα αγοράσει από τους Hannants νομίζω, πρίν από πολλά χρόνια όταν ήμουν στην Αγγλία. Για την κατασκευή του πλαστικού αντίγραφου πειραματίστηκα για μία ακόμη φορά με τη δημιουργία καλούπιού από οδοντιατρική πάστα. Εβγαλα δύο "μισά" αποτυπώματα (αριστερά/δεξιά) από το ρητινένιο και όταν η πάστα σκλήρινε γέμισα τις κοιλότητες με λυωμένα (σε διαλυτικό νίτρου) υπολείματα πλαστικού (ράβδους πλαισίων). Τα άφησα να στεγώσουν περίπου τρείς μέρες και κατόπιν τα έβγαλα. Καθάρισα τα υπολείματα και τα έτριψα ώστε να έρθει το κομάτι στο σωστό πάχος όταν θα κοληθούν τα δύο μέρη. Το αποτέλεσμα και εδώ ήταν αρκετά καλό και η τοποθέτησή του στη βάση του καθέτου δεν παρουσίασε προβλήματα. Ενα ακόμη πείραμα ολοκληρώθηκε με επιτυχία.

Στη συνέχεια το κάθετο βάφτηκε κατευθείαν με μαύρο Gloss της Humbrol όπως και οι δεξαμενές (και αυτές από το spare box) και τοποθετήθηκαν τα decals με την αλεπού και τις φιγούρες "getting smarter over time".
Τώρα βέβαια έπρεπε να περαστούν και τα υπόλοιπα decals στην άτρακτο και τις πτέρυγες. Αλλά το satin δεν ευνοεί την απόλυτη εφαρμογή. Γιαυτό και η άτρακτος ξαναψεκάστηκε ένα ακόμη χέρι με gloss βερνίκι, και αφού τοποθετήθηκαν τα decals, (και τοποθετήθηκε και το κάθετο) "σφραγίστηκαν" με βερνίκι satin οριστικά πια.
Με βερνίκι gloss ξαναψεκάστηκαν μόνο οι δεξαμενές που σφράγισε τα decals.
Ολοκληρώνοντας θα σταθώ σε δύο σημεία. Το ένα αφορά στα decals που δίνει το σετ της Αλεπούς. Στο πραγματικό αεροπλάνο δεν είχαν τοποθετηθεί όλα γιατί πίεζε ο χρόνος. Ετσι τα τοποθέτησα και εγώ μόνο στο κάθετο, στα fins του κατώτερου τμήματος της ατράκτου, και τις πτερυγικές δεξαμενές. Η δεξαμενή στο center line απλώς βάφτηκε μαύρη αλλά δεν έφερε τα decals που προοριζόταν να φέρει.
Το δεύτερο είναι οτι πρέπει να σας ζητήσω συγνώμη γιατί δεν έβγαλα φωτογραφίες από τα στάδια της κατασκευής και να τις συμπεριλάβω στην παρουσίαση αυτή. Οι λόγοι είναι δύο. Ο ένας είναι οτι δεν είχα σκοπό να το κρατήσω αυτό το κομμάτι μετά το τέλος των πειραματισμών. Και ο δεύτερος, όταν αποφάσισα τι θα το κάνω, ο χρόνος με πίεζε τόσο (έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα) που δεν είχα τη διάθεση να τον δαπανήσω βγάζοντας φωτογραφίες. Δυστυχώς ο χρόνος μου για μοντελισμό στον τόπο της... γραμμής παραγωγής είναι συνήθως φοβερά περιορισμένος.... Σκέπτομαι βέβαια από το επόμενο μοντέλο να ξεκινάω και να τελειώνω χωρίς dead lines και άγχος.... Οποτε και όταν τελειώσει...
Ελπίζω να σας μετέδωσα την πείρα που απέκτησα από τους πειραματισμούς μου... Εγώ πάντως το διασκέδασα αν και το "έτρεξα" υπό μεγάλη πίεση....

Δεν μου πήγαινε όμως καλά να χαλάσω ένα άφτιαχτο F-16 από αυτά που έχω στην αποθήκη (καμιά φορά μου περνάει από το μυαλό μήπως έχω κάποιες πολύ μακρινές ρίζες απο τον... Skrooge McDuck) και έτσι βρήκα από το spare box ένα "απομεινάρι" από F-16. Ηταν χιλιοκανιβαλισμένο, το πάνω μέρος της ατράκτου ήταν κομμένο πίσω από το πιλοτήριο, του έλειπαν panels, το Σ/Π, το Exhaust Section το fairing του αλεξίπτωτου, φυσικά οι κεραίες IFF και δεν θυμάμαι τι άλλο. Ειδικά τις κεραίες IFF όπως και τις βάσεις τους τις κατασκεύασα εκ του μηδενός και με τη βοήθεια μεγεθυντικού φακού.
Θεώρησα λοιπόν οτι αυτό που βρήκα ήταν αυτό που έψαχνα. Άρχισα το... αναμάζεμα του πάζλ χρησιμοποιώντας κομμάτια από το Spare Box και αυτοσχεδιάζοντας με φύλλο πλαστικού. Το δούλευα στο μυαλό μου καιρό τώρα. Το κιτ ήταν που ήταν άχρηστο. Ετσι ξεκίνησα τα πειράματά μου ! Αφού συγκόλλησα την κανιβαλισμένη άτρακτο πάνω στο κατώτερο τμήμα που ήταν άθικτο, άρχισα να κλείνω τα κενά που είχαν αφήσει τα αφαιρεθέντα panels.

Και να που με τη βοήθεια της τεχνολογίας το μοντέλο η Αλεπού βρέθηκε στον αέρα με φόντο τη Σκλόπα (ή Σκλόκα, υψόμετρο κορυφής 1726ft) στους πρόποδες της οποίας ευρίσκεται η 115ΠΜ και η 340 Μοίρα."Αλεπού".

Η Αλεπού "536" φωτογραφημένη στην πίστα της 340 /115ΠΜ στις

19 Δεκεμβρίου 2013.

Και πάλι η Αλεπού 536 φωτογραφημένη τέσσερα χρόνια αργότερα....