BOEING 707-384B / -351C
1966-1989
BOEING 707-384C SX-DBA"City of Athens"
BOEING 707-384C SX-DBB "City of Korinth"
BOEING 707-384C SX-DBC "City of Knossos"
BOEING 707-384C SX-DBD"City of Sparta"
BOEING 707-384B SX-DBE "City of Pella"
BOEING 707-384B SX-DBF"City of Mykenae"
Courtesy of Ian Woodrow
BOEING 707-351C SX-DBO"City of Lindos"
BOEING 707-351C SX-DBP "City of Thebes"
Courtesy of Paul Kippingwww.planescans.net Photo resized to fit
Courtesy of Rolf Wallner Photo resized to fit
Courtesy of Richard Vandervord Photo resized to fit
Photo by courtesy of Alain Demonty
Photo by courtesy of Dietrich Eggert
Photographer Unknown.
Εγώ είχα οριστεί να αποδεσμεύσω το SX-DBC με το όνομα "Κνωσός" που θα έκανε την πρώτη πτήση της ημέρας για... Χανιά την ΟΑ530 που καθυστερούσε από check-in.
Κατέβηκα από το μίνι-βαν. Στο μισοσκόταδο, κάτω από το αεροπλάνο με περίμενε ο καλός μου συνάδελφος ο Δημήτρης ο Χατζής. «Κωστάκη φεύγω δικό σου, αλλά το έχω υπογράψει...» Μου είπε και συνέχισε πριν προλάβω να μιλήσω. «...είναι όλα έτοιμα, κοίταξέ το και εσύ, βάλε την υπογραφή σου δίπλα στη δική μου και κόψε τα φύλλα... γεια σου» και χαιρετώντας με μπήκε στο βαν. Πάνω στην ώρα ήρθαν και οι πρώτοι επιβάτες. Με γρήγορα βήματα, άλλωστε το ίδιο το είχα ξανακάνει τόσες και τόσες φορές σαν βοηθός, ολοκλήρωσα τον προ-πτήσεως έλεγχο κατα τα καθιερωμένα, εντωμεταξύ ήρθαν και οι υπόλοιποι επιβάτες και περίμενα να αδειάσει η σκάλα για να ανέβω και εγώ. Μπήκα στο πιλοτήριο καλημέρισα το πλήρωμα και πήρα το Log Book που βρισκόταν στη "χηρεμένη" πια θέση του Ναυτίλου.
Ηταν το 1981 και ήταν Μάρτιος. Ξημερώματα. Πρώτη πρωινή βάρδια, τότε έξι-μία. Φόρεσα τη φόρμα μου στα αποδυτήρια και ανέβηκα στο Εποπτείο. Κοίταξα στον πίνακα διάθεσης προσωπικού. «Γαβριλάκης Κ. Κίνηση 707». Πρώτη μου έξοδος στην κίνηση σαν εξουσιοδοτημένος πια στα Β707. Πήρα τα ακουστικά μου από το εργαλειοδοτήριο και μπήκα στο μίνι-βαν των Β707 που θα μας μετέφερε καθένα στο αεροπλάνο που είχε οριστεί και θα μάζευε τους άλλους της νυχτερινής βάρδιας.
Όλα έγιναν κανονικά... το αεροπλάνο έφυγε, το βάν με μάζεψε πάλι και με μετέφερε στο επόμενο 707 για τη δεύτερη μου... ολόκληρη αποδέσμευση αυτή τη φορά. Όμως δεν θυμάμαι ποιο ήταν... κατα περίεργο τρόπο δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό... Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από όλη τη βάρδια εκείνης της ημέρας... Βλέπετε σε όλα η πρώτη φορά μόνο ξεχωρίζει...
Παραλήφθηκε στις 11 Μαίου 1966.
Είχε αριθμό σειράς (serial number) 18948 και το όνομά του ήταν «Πόλη των Αθηνών»
Αποχώρησε από τις τάξεις της Ολυμπιακής, στις 2 Ιουνίου 1975, με ακρίβεια ημέρας, 14 μήνες πριν εγώ να περάσω την πύλη της... (2 Αυγούστου 1976)
Συνέχισε να πετά με τα χρώματα της Alia Royal Jordanian και νηολόγιο JY-AEB
Παραλήφθηκε στις 18 Ιουνίου 1966.
Είχε αριθμό σειράς (serial number) 18949 και το όνομά του ήταν «Πόλη της Κορίνθου»
Και αυτό αποχώρησε από τις τάξεις της Ολυμπιακής στις 2 Ιουνίου 1975 μαζί με το "Alfa"...
Συνέχισε να πετά με τα χρώματα της Alia Royal Jordanian και νηολόγιο JY-AEC
SX-DBD: Καλοκαίρι 1977, 28 Ιουλίου ντάλα μεσημέρι κάνουμε αυτό που λέγαμε «κατευθείαν καύσιμα» δηλαδή υπολογισμός στον ανεφοδιασμό για τα υπερατλαντικά δρομολόγια. Δεξαμενές φουλ και στην κάτω επιφάνεια της αριστερής πτέρυγας σχηματίζεται ένα συνεχόμενο «δάκρυ» από καύσιμο. Ξεκινά από μία βαλβίδα αποστράγγισης νερού (water drain valve) και φτάνει μέχρι το pylon του Νο 2 κινητήρα, κατεβαίνει προς τα κάτω, «γλύφει» τα καπό του κινητήρα και στάζει στο έδαφος. Δεν υπάρχει πιθανότητα να φύγει έτσι. Ο Μελέτης, ο εργοδηγός, τραβά τα… μαλλιά που δεν έχει. Σε λίγο πρέπει να δώσουν επιβίβαση και έχει μαζευτεί όλο το Διευθυντήριο της Τεχνικής Διεύθυνσης. Εγώ νέος, ακόμα δεν έχω κλείσει χρόνο, παρακολουθώ αμίλητος. Ένας παλαιότερος μηχανικός, ο Γιάννης ο Τσίμας, γάτα σε κάτι τέτοια, με χτυπά στον ώμο και μου λέει: «φέρε από την αποθήκη ένα drain (τη βαλβίδα) και το allen από το εργαλειοδοτήριο». Τρέχω προς το υπόστεγο τα παίρνω και φτάνω με τη… γλώσσα έξω πίσω στο αεροπλάνο. Στο δρόμο έφτιαχνα στη φαντασία μου το σενάριο που θα ακολουθούσε. Δεν διαψεύστηκα.
Τον βρήκα τον Γιάννη εκεί κάτω από την πτέρυγα, μέσα σε μία… σακούλα σκουπιδιών ανάποδα και στα δύο του χέρια τυλιγμένα πανιά. Ένα πυροσβεστικό όχημα ήταν εκεί με τον χειριστή στο κανονάκι. Κατάλαβα. Πάμε για ντους στο καύσιμο. Μου έδωσε και εμένα μία σακούλα και δύο μεγάλα πανιά για τα χέρια, να γλυτώσουμε ότι μπορούσαμε και μου εξήγησε. «Μόλις το βγάλω εσύ θα βάλεις την παλάμη σου να κλείσεις την τρύπα. Μόλις σού πω θα τραβήξεις το χέρι σου, θα κατέβεις από τη σκάλα και θα φύγεις. Τα υπόλοιπα δικά μου. Κατάλαβες;» Είχα καταλάβει απολύτως και ήμουν έτοιμος για το ντους στην κηροζίνη. Φυσικά με το που έβαλε το allen και πίεσε τη βαλβίδα το καύσιμο άρχισε να πιτσιλά σαν ντουζιέρα. Εγώ στεκόμουν στη σκάλα λίγο μακρύτερα και με το που μου φώναξε τώρα έβγαλε τη βαλβίδα και εγώ όρμησα και έβαλα το χέρι στην τρύπα που πριν υπήρχε η βαλβίδα. Ήδη αισθανόμουν την κηροζίνη από το μανίκι μου στο πουκάμισο, μέσα στο παντελόνι και στις κάλτσες μου. Σε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα μου είπε να βγάλω το χέρι και να φύγω. Τη φορά αυτή τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Δεν βρήκε στόχο με την πρώτη και το καύσιμο μας έλουσε και τους δύο από πάνω μέχρι κάτω. Το αισθάνθηκα παντού. Στο στόμα, τα μάτια, ήμουν μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω… τα γυαλιά μου είχαν θολώσει... Φυσικά και ο Γιάννης το ίδιο. Δεν νομίζω να μπορούσε να γίνει σύγκριση ποιος είχε λουστεί περισσότερο. Παρόλα αυτά δεν το έβαλε κάτω. Με απίστευτη ψυχραιμία βρήκε το άνοιγμα και βίδωσε τη βαλβίδα όσο πήγαινε με το χέρι. Έπειτα πήρε το allen για το τελικό σφίξιμο κάτω από ένα νέο ντους καυσίμου. Μου έδωσαν θυμάμαι λινές άσπρες πετσέτες από το αεροπλάνο να σκουπιστώ και όταν συνήλθα είδα ένα ποταμό από καύσιμα να ρέει προς το φράχτη της παραλιακής. Η αντλία της πυροσβεστικής ήδη είχε αναλάβει δράση και ξέπλενε την πίστα. Χωρίς να βγάλω κουβέντα έτρεξα προς το υπόστεγο στο υπόγειο στα αποδυτήρια όπου υπήρχαν ατομικά ντους πάντα διαθέσιμα με ζεστό νερό, όπου μπορούσαμε να κάνουμε το ντους μας όποτε θέλαμε και πολλοί από εμάς τα χρησιμοποιούσαμε τελειώνοντας τη βάρδια μας ειδικά το καλοκαίρι και σχολνούσαμε φρέσκοι – φρέσκοι… Μόνο που τη φορά αυτή τα πράγματα ήταν κάπως πιο διαφορετικά… Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε για να… ξεβρομίσω από την κηροζίνη, όσο μπορούσε να γίνει αυτό, αφού είχε φτάσει ας μην πω μέχρι που… Φόρμες, πουκάμισο, εσώρουχα, κάλτσες και παπούτσια πήγανε στα σκουπίδια φυσικά. Ευτυχώς που είχα προβλέψει και πάντα στην ατομική μου ντουλάπα είχα μία αλλαξιά εσώρουχα ακόμη και κάλτσες για ώρα ανάγκης γιατί είχα δει συναδέλφους να γίνονται μούσκεμα στο καύσιμο ή τα υδραυλικά και είχα λάβει τα μέτρα μου. Ντύθηκα με τα δικά μου ρούχα και τα παπούτσια, ανέβηκα πάλι πάνω και βγήκα στην πίστα. Η επιβίβαση είχε ήδη αρχίσει και σχεδόν τελείωνε. Ο Μελέτης που με είδε με φώναξε κοντά του. «Γαβριλάκη φύγε σχόλασες… και γράφεις και τέσσερις ώρες υπερωρία. Θα σου χτυπήσουμε εμείς την κάρτα… φύγε !» Να φύγω; Πώς; Δεν είχα ούτε αυτοκίνητο δικό μου τότε… Γύρισα στο υπόστεγο και κάθισα να περιμένω το επόμενο υπηρεσιακό λεωφορείο όπως και έγινε. Το λεωφορείο μας κατέβαζε τότε στο Σύνταγμα και από εκεί έπαιρνα το τρόλεϊ, με κατέβαζε ακαδημίας και από εκεί έπαιρνα το λεωφορείο για τέρμα Ιπποκράτους όπου έμενα εκεί κοντά στη οδό Μπουκουβάλα. Στο λεωφορείο και στο τρόλεϊ οι άλλοι επιβάτες με κοίταζαν περίεργα γιατί μύριζα ακόμα κηροζίνη, πετρέλαιο δηλαδή… Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόντουσαν… Έτσι πήρα το βάπτισμα της κηροζίνης, αλλά πρέπει να το ομολογήσω. Δεν θυμάμαι να μου συνέβη παρόμοιο περιστατικό σε όλη μου την καριέρα… στα τριάντα επόμενα χρόνια…
Νοέμβριος 1977: Επιστρέφω από Λονδίνο, από το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ελλάδος και το πρώτο free εισιτήριο της καριέρας μου. Κανονικά ήταν προγραμματισμένο Β747 να κάνει το δρομολόγιο, αλλά για κάποιον λόγο το άλλαξαν με το -E και φυσικά πάνω από τους μισούς επιβάτες θα έμεναν έξω. Ο υπάλληλος του αεροσταθμού πήρε το free εισιτήριο και μου είπε: «Είσαι άτυχος, δεν σε βλέπω να φεύγεις σήμερα. Αντί για Jumbo έστειλαν 707» Μου κόπηκαν τα πόδια. Ήξερα ότι τα free μπαίνουν μετά από τον τελευταίο επιβάτη και εφόσον υπάρχουν κενές θέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση ποιόν τελευταίο επιβάτη; Εδώ γινόταν σκοτωμός… «…και πόσα άλλα free έχετε;» ρώτησα διστακτικά… Μου απάντησε άλλα τέσσερα ή πέντε αν θυμάμαι καλά, αλλά όταν έμαθαν την κατάσταση απογοητεύτηκαν, πήραν τα εισιτήρια τους και έφυγαν. Έτσι είχε μείνει ένας μόνο που είχε έρθει μετά από εμένα και εγώ. Άρα τελικά δύο. Δεν είχα και χρήματα για ξενοδοχείο… άρχισα να πανικοβάλλομαι. Θα περιμένω του είπα, μήπως μπορώ να ταξιδέψω στο πιλοτήριο… Σήκωσε τους ώμους και μου είπε: «εγώ θα το πω στον καπετάνιο…»
Και ώ του θαύματος… Αυτός ο καλός άνθρωπος μας πήρε και τους δύο στο πιλοτήριο… Όταν έφτασα και κάθισα ακριβώς πίσω του στη θέση του first observer δεν είχα λόγους να τον ευχαριστήσω. Και λυπάμαι που δεν θυμάμαι πια το όνομά του. Έτσι βίωσα το πρώτο μου free ταξίδι. Από τότε ελάχιστες φορές έμεινα έξω με free… πάντα ήμουν τυχερός ακόμα και στη μακρινή Χαβάη όπου πήγα με τη United Airlines γαμήλιο ταξίδι και έμεινα σχεδόν μία εβδομάδα περιμένοντας πότε θα μπω στο αεροπλάνο για San Francisco, και τελικά έφυγα με περιπετειώδη τρόπο... αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που θα σας τη διηγηθώ αργότερα...
Έβαλα την υπογραφή μου, στην πρώτη μου [μισή] αποδέσμευση, και το έδωσα στον κυβερνήτη να υπογράψει και εκείνος. Έκοψα τα φύλλα, τους ευχήθηκα καλή προσγείωση και κατέβηκα. Φόρεσα τα ακουστικά μου και περίμενα το πλήρωμα να μου ζητήσει άδεια για διαδικασίες εκκίνησης. Εικόνες που μετά από 42 χρόνια είναι ακόμα ολοζώντανες. Λες και ήταν μόλις χθες. Μα δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Είναι στιγμές σταθμοί στο διάβα μου στα μονοπάτια και τις λεωφόρους της καριέρας μου...
SX-DBF 12 Αυγούστου 1981 ΑΤΗ-ΤΙΡ-ΑΤΗ, ένα από τα πρώτα υπηρεσιακά μου ταξίδια με Β707 προς την Τρίπολη της Λιβύης. Πλησιάζαμε πρός την Τρίπολη κάπου κοντά στη Μάλτα στον αυτόματο και είχαμε πιάσει την κουβέντα στο πιλοτήριο. Κυβερνήτης ήταν ο Δοβανίδης. Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι και μας λέει μονολεκτικά... "έρχονται !!". Κοιτάζω έξω... και βλέπω μπροστά και αριστερά δύο στίγματα στον ορίζοντα. Σε χρόνο που δεν μπορώ να καθορίσω αλλά μου φάνηκε οτι ήταν λιγότερο από μισό λεπτό, βλέπω ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ απο το αριστερό πλάγιο παράθυρο του πιλοτηρίου δύο "βέλη" με άσπρες κοιλιές και τέσσερα μαύρα κάθετα με τις νεκροκεφαλές να περνάνε από δίπλα μας με στροφή δεξιά της αντίθετης πορείας που είχαν σε σχέση με εμάς. Ο οριζόντιος διαχωρισμός, όπως το συζητήσαμε μετά, δεν πρέπει να ήταν περισσότερο από 500-600 πόδια. Το 707 τραντάχτηκε τόσο που ο Δοβανίδης έβαλε τα χέρια του στο χειριστήριο έτοιμος να πάρει το αεροπλάνο στο χέρι. Ηταν δύο "γατούληδες" από το "USS Nimitz" που την εποχή εκείνη προφανώς βρισκόταν κάπου στη Μεσόγειο. Τότε μου ήρθε το... μεράκι να φτιάξω τον "γατούλη" πράγμα που έκανα, αρκετά αργότερα όμως, γύρω στο 85.....
Ηταν Άνοιξη του 1983. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, φυσικό είναι, αλλά δεν έχω καταγράψει τίποτα στο ημερολόγιο μου. Δεν ξέρω πως και γιατί μου ξέφυγε, αλλά θυμάμαι οτι ήμουν πρωινός και ήμουν στην κίνηση Β707. Μόλις είχα διώξει το πρώτο μου αεροπλάνο και είχα πάρει τον δρόμο με τα πόδια για το stand-by room όταν με πλησίασε ο Επόπτης (αν θυμάμαι καλά ήταν ο Κάκκας) με το Fiat που είχαν και μου έκανε νόημα να μπω μέσα. Μέχρι να μπω μέσα σκέφτηκα ότι για να βγει ο Επόπτης και να με "μαζέψει" με το αυτοκίνητό του, κάτι συμβαίνει... Δεν είχα ολοκληρώσει τη σκέψη μου και τον ακούω να μου λέει: "Θα σε πάω μέσα, παράδωσε τα ακουστικά, έχει το αεροπλάνο επάνω, και πήγαινε να αλλάξεις. Θα πας με το Cargo δρομολόγιο. Μόλις αλλάξεις έλα να πάρεις το Φύλλο Πορείας και να πάρεις τηλέφωνο στο σπίτι σου να πεις στη γυναίκα σου οτι φεύγεις." Μου έκανε εντύπωση που με έστελναν για δρομολόγιο με το Cargo γιατί με το Cargo πέταγαν κατά μια ανεξήγητη "αποκλειστικότητα" μόνο δύο συνάδελφοι.
Ο Παττακιάς ήταν ο ένας, δεν θυμάμαι σίγουρα, ίσως ήταν ο Βασιλόπουλος ο άλλος. Τώρα γιατί έστελναν εμένα... Αλλά δεν ήταν ώρα για τέτοιες ερωτήσεις... "Που θα πάω;" Ρώτησα ενώ εντωμεταξύ είμαστε μέσα στο υπόστεγο... "Πήγαινε να αλλάξεις, μην αργείς γιατί δεν έχουμε ώρα... Το αεροπλάνο είναι έτοιμο, έχουν μπει καύσιμα full tanks και το πλήρωμα περιμένει εσένα... Θα τα πούμε στο εποπτείο..." Full Tanks...;;; Σκέφτηκα... Ποιος ξέρει που πάω... Το Cargo δεν είχε τυπικά δρομολόγια. Όπου έβγαινε ταξίδι. Στα πιο απίθανα μέρη με τα πιο απίθανα φορτία. Φόρτωνε από την Ευρώπη ακόμη και... άλογα και τα πήγαινε στην Ιαπωνία. Φόρτωνε Formula 1 και τα πήγαινε οπουδήποτε. Από υφάσματα και φάρμακα, μέχρι τρόφιμα και ζωοτροφές... Κάποτε σε μια περίπτωση που υπήρξε έλλειμα ορών στα νοσοκομεία, πήγε στην Ελβετία, φόρτωσε 40 τόνους ορούς και τους έφερε στην Ελλάδα. Δεν είπα τίποτα περισσότερο, έφυγα βολίδα και άφησα τα ακουστικά μου στο εργαλειοδοτήριο και πήγα να αλλάξω στα αποδυτήρια αν και μου πέρασε απ' το μυαλό να μην αλλάξω αφού μόνο με το πλήρωμα θα είχα επαφή αλλά μετά σκέφτηκα αν μέναμε κάπου πως θα κυκλοφορούσα στο ξενοδοχείο... με τη φόρμα...; Άλλαξα οσο πιο γρήγορα μπορούσα και πήγα στο εποπτείο. Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι μου και παρέλαβα όλα τα χαρτιά που ήταν έτοιμα και τότε είδα ότι το δρομολόγιο ήταν Αθήνα-Μια Ευρωπαϊκή πόλη-Μία Ασιατική πόλη-Αθήνα. Δεν αναφέρω ποιες πόλεις ήταν αυτές γιατί το φορτίο και το δρομολόγιο, όπως κατάλαβα ενώ ήταν καθόλα νόμιμο και δηλωμένο, ήταν διαβαθμισμένο και αν και έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε, καλύτερα να μην λέω πολλά. Άλλωστε δεν έχει και μεγάλη σημασία... Σημασία έχει το τι έγινε σε εκείνο το Ασιατικό αεροδρόμιο και, πως η διαίσθησή μου μας γλύτωσε από περιπέτειες. Σε κανέναν από τους δύο ενδιάμεσους προορισμούς δεν είχα ξαναπάει. Αλλά δεν με απασχολούσε και πολύ... Το πλήρωμα θα πήγαινε το αεροπλάνο... εγώ θα το υπέγραφα στα δύο αεροδρόμια, θα αποκαθιστούσα καμιά βλάβη αν θα έβγαζε στην πτήση και θα γύριζα πίσω. Τέλος πάντων πήρα τα εργαλεία μου, μπαταρίες extra για τον φακό μου και βγήκα από το υπόστεγο όπου με περίμενε ο Επόπτης και με πήγε στο αεροπλάνο. Με το που ανέβηκα επάνω ο Κυβερνήτης μου είπε να τακτοποιηθώ και να κλείσω πόρτα. Αφού απογειωθήκαμε πήρα ένα σάντουιτς από το galley γιατί είχα αρχίσει να πεινάω και άρχισα να το μασουλάω, Αφού το απήλαυσα σηκώθηκα από τη θέση μου και πήγα στο πιλοτήριο όπου ήταν και ο Load Master και είχαν ανοίξει την κουβεντούλα να περάσει η ώρα. Κάθισα και εγώ στην δεύτερη θέση observer και άρχισα ένα scan στο panel του ιπταμένου μηχανικού. Πάντα το έκανα αυτό. Έτσι διαμόρφωνα μια εικόνα αν όλα πάνε καλά... Σε μια διακοπή της συζήτησης πως μου ήρθε και ρώτησα το πλήρωμα αν είχε ξαναπάει στην Ασιατική πόλη. Η απάντηση τους με μπέρδεψε. Κανείς δεν είχε ξαναπάει αλλά υπήρχε μια λεπτομέρεια: Το αεροδρόμιο που νόμιζα ότι πηγαίναμε δεν ήταν το Διεθνές αεροδρόμιο της πόλης αλλά μία αεροπορική Βάση στην ίδια πόλη. Και τότε άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια... Όχι βέβαια γιατί πηγαίναμε σε ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο αλλά γιατί το σκεφτόμουν από την άποψη του τι θα βρω εκεί. Θα έχουν γεννήτρια, θα έχουν Air Starter για να εκκινήσουμε, θα έχουν σκάλες...;;; Και καλά για το Ευρωπαϊκό αεροδρόμιο δεν υπήρχε θέμα. Αλλά στο άλλο αεροδρόμιο; Τους είπα τους ενδοιασμούς μου και τις σκέψεις μου. Ο ιπτάμενος μηχανικός, (νομίζω ήταν ο μακαρίτης ο Σπύρος ο Γιαπανάς αλλά δεν είμαι σίγουρος και δεν θυμάμαι κανέναν από τους χειριστές) με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι αποκλείεται να μην έχουν εφόδια εδάφους γιατί είναι μεν στρατιωτικό αεροδρόμιο αλλά είναι μεγάλη Βάση η μεγαλύτερη στη χώρα. Το ίδιο μου είπε και ο Load Master. Ηρέμισα κάπως αλλά κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου άρχισα να φτιάχνω διάφορα σενάρια. Τέλος πάντων φτάσαμε στον πρώτο προορισμό μας και μας πήγαν στου... "διαόλου τη μάνα" ξεμοναχιασμένους, σε μια πίστα εμείς και μερικά τεράστια κλειστά φορτηγά. Άνοιξα την Cargo Door και σε λίγο άρχισαν να φορτώνουν παλέτες με στοιβαγμένα σφραγισμένα τεράστια κιβώτια. Τελείωσε σύντομα η φόρτωση, εντωμεταξύ έκανα τον προ πτήσεως έλεγχο, προβλήματα NIL το workhorse και φύγαμε. Είχε ήδη νυχτώσει όταν αρχίσαμε την προσέγγιση στο αεροδρόμιο της Ασίας και προσγειωθήκαμε σε έναν ατελείωτο διάδρομο. Ερημιά τριγύρω και όπως τροχοδρομούσαμε ανάμεσα σε πίστες και shelters ακολουθώντας το follow-me, ξεπρόβαλλαν φιγούρες από αεροπλάνα που μόνο σε φωτογραφίες είχα δει μέχρι τότε... Σε άλλη περίπτωση θα αισθανόμουν ότι βρίσκομαι σε ένα αεροπορικό παράδεισο αφού μέχρι τότε δεν είχα δει ποτέ από τόσο κοντά αυτά τα αεροπλάνα αλλά τώρα άλλο ήταν που με έκαιγε. Το Air Starter. Το είπα πάλι στον κυβερνήτη που αυτή τη φορά φαίνεται να το σκεφτόταν σοβαρά. Του εξήγησα ότι θα μπορούσαμε να σβήσουμε και αν δεν υπήρχε air starter να χρησιμοποιήσουμε το High press start, αλλά του επεσήμανα ότι η παραμικρή απώλεια πίεσης αέρος δεν θα μας επέτρεπε ασφαλή εκκίνηση. Του πρότεινα λοιπόν πριν σβήσουμε κινητήρες να κατέβω να δω αν υπάρχει air starter και να το σιγουρέψουμε ότι είναι κατάλληλο για να εκκινήσουμε ασφαλώς.
Συμφώνησε απολύτως και μόλις φτάσαμε έσβησε τους κινητήρες αλλά άφησε τον Νο 3 να λειτουργεί. Ανοίξαμε την πόρτα και ανέβηκαν δυο-τρία άτομα με στρατιωτικές φόρμες. Με σύστησε και τους είπε να φέρουν ένα air starter για να το δω. Μας διαβεβαίωσαν ότι υπάρχει και λειτουργεί αλλά θα το φέρουν τώρα για να είμαι ήσυχος. Πραγματικά πολύ σύντομα, γεγονός που με εντυπωσίασε, ήρθε ένα τεράστιο φορτηγό με ένα εξ ίσου τεράστιο μηχάνημα. Φαινόταν κανονικό και ζήτησα από τον οδηγό και χειριστή του (που μίλαγε φανταστικά αγγλικά αλλά με μια αστεία προφορά) να κατεβάσει και να απλώσει τη μάνικα. Με απόλυτη υπακοή έκανε αυτό που του ζήτησα. Του ζήτησα να σηκώσει πίεση. Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν... Δεν θυμάμαι τι ακριβώς πίεση έβγαζε αλλά ήταν αρκετά κάτω από 20 PSI. Τον ρώτησα αν αυτή ήταν η μεγαλύτερη και μου είπε ότι ήταν καλή. Μα εμείς χρειαζόμαστε τουλάχιστον 28-38 PSI (τα δικά μας στην ΟΑ έβγαζαν πάνω από 30 και τα πιο πολλά έφταναν τα 40). Κάνοντας το σήμα της "σφαγής" με την παλάμη μου στο λαιμό μου (διεθνές αεροπορικό σήμα...) του λέω να κόψει και κοιτάζω το coupler. Έλλειπαν οι μισές μπίλιες. Του το δείχνω και με κοιτάζει με απορία... Δεν υπάρχει περίπτωση να το χρησιμοποιήσω εγώ αυτό το πράγμα. Τον ρωτάω αν υπάρχει άλλο και μου λέει ότι δυο ακόμη είναι για επισκευή. Οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί. Ανεβαίνω επάνω και τα λέω στο πλήρωμα. Ο κυβερνήτης με ρωτά τι κάνουμε τώρα... Τίποτα του λέω... Θα μείνουμε όπως είμαστε με τον Νο 3 εν λειτουργία αν εσείς το αποδέχεστε. Και θα κάνουμε cross start. Για ανεφοδιασμό ούτε συζήτηση όμως με τον κινητήρα να δουλεύει... Ο κυβερνήτης συμφωνεί και φωνάζει τους ένστολους που βρίσκονται πάνω στο αεροπλάνο. Ζητάει να τοποθετηθούν γύρω από το αεροπλάνο άτομα για να προσέχουν μην γίνει κανένα ατύχημα και να γίνει η εκφόρτωση με τον κινητήρα εν λειτουργία. Καμία αντίρρηση και σε λίγο έρχεται ένα στρατιωτικό όχημα γεμάτο από ένστολους. Ζώνουν το αεροπλάνο και εγώ μαζί τους στα σκοτάδια της πίστας με το φανάρι στο χέρι και την ψυχή στο στόμα ρίχνω μια ματιά στο αεροπλάνο και μια ματιά στο που βρίσκονται. Προσέχω να μην πλησιάσει κανείς κοντά στην εισαγωγή του κινητήρα και γίνει... μηχανή του κιμά ή κοντά στην εξαγωγή και τον κάνει εκτοξευόμενο μπάρμπεκιου... Φαίνεται όμως ότι το γνώριζαν το... άθλημα και όλα πήγαν καλά. Ξεφόρτωσαν σε χρόνο ρεκόρ και ανεβαίνοντας στο πιλοτήριο ο κυβερνήτης μου λέει ότι θα κάνουμε ένα "ψύλλου πήδημα" και θα πάμε στο Διεθνές Αεροδρόμιο που ήταν μόλις 30-40 χιλιόμετρα παραδίπλα, για ανεφοδιασμό, θα διανυκτερεύσουμε εκεί και το πρωί κατευθείαν Αθήνα. Έτσι και έγινε, η πτήση διηρκεσε γύρω στα 5 λεπτά. Εκεί όλα έγιναν κανονικά, το πρωί βάλαμε τα καύσιμά μας και γυρίσαμε Αθήνα. Ο κυβερνήτης στην επιστροφή δεν είχε λόγια για την προνοητικότητα μου. Θυμάμαι ότι το έλεγε και το ξανάλεγε. Γλυτώσαμε τα χειρότερα, και από μεγάλες περιπέτειες. Και ενώ μέχρι τότε ήμουν "μηχανικέ εκείνο... μηχανικέ το άλλο..." στη συνέχεια ήμουν "...Κώστα εντάξει...;... Κώστα ξεκουράστηκες...; Κώστα όλα καλά...; κλπ κλπ" Ξεχνιόνται τέτοιες περιπέτειες...;;;;Δεν ρώτησα ποτέ το πως και γιατί δεν πήγε κάποιος από τους μηχανικούς που είχαν... χρεωθεί τα Cargo και επέλεξαν εμένα για το δρομολόγιο αυτό. Ίσως επειδή ήμουν σχετικά νέος εξουσιοδοτημένος και ήξεραν ότι δεν θα το αρνιόμουν, ίσως επειδή ποτέ δεν είχα αρνηθεί να πάω οπουδήποτε... Δεν το έμαθα ποτέ....