Hurricane Mk. IIc

In Detail & Scale 1/48

Η κατασκευή αυτή σε κλίμακα 1/48 προέρχεται από το βασικό μοντέλο Hurricane I της Airfix. Έχει τροποποιηθεί εκτεταμένα προκειμένου να αναπαραστήσει το συγκεκριμένο Hurricane IIc, LD.130. Αρχικά είχα αποφασίσει ότι θα έφτιαχνα οπωσδήποτε ένα Mk.IIc της 335 που είναι και η αρχαιότερη Μοίρα της Ελληνικής Αεροπορίας. Στη συνέχεια της αναζήτησης ενός αεροπλάνου με κάποια χαρακτηριστική ιστορία προσανατολιζόμουν προς το HL.834 που πέταξε ο Πτέραρχος (Ανθσ/γός τότε) Ηλίας Καρταλαμάκης στην αποστολή της προσβολής του 20ου Ιταλικού Σώματος την 28η Οκτωβρίου 1942. Ψάχνοντας να βρω λεπτομέρειες για το αεροπλάνο αυτό "έπεσα πάνω" στο ημερολόγιο του Σμηνία Μαρίνου Σκλήρη, ένα πραγματικό θησαυρό που μου διέθεσε με μεγάλη χαρά ο φίλος και κουμπάρος μου Δημήτρης Στεργίου, για να αντλήσω στοιχεία. Εκεί ανακάλυψα ότι ένα "άγνωστο" αεροπλάνο είχε τη δική του "εξέχουσα" ιστορία. Ηταν το Hurricane Mk IIc S/N LD.130. Το αεροπλάνο αυτό χάθηκε στα χώματα της ιδιαίτερης Πατρίδας μου της Κρήτης, ενώ έδρασε σχεδόν σε όλη την επικράτεια της.

Το προοίμιο του τέλους για το συγκεκριμένο αεροπλάνο άρχισε να γράφεται την 11η Νοεμβρίου 1943 με χειριστή τον Επ/νια Μαρίνο Σκλήρη. Τότε συμμετείχε στην αποστολή προσβολής δια πολυβολισμού γερμανικών θέσεων στην περιοχή των Σφακίων του Ν. Χανίων. Τα αντιαεροπορικά πυρά που αντιμετώπισε η ομάδα ήταν απίστευτα σφοδρά και πυκνά αλλά η αποστολή εξετελέσθη με επιτυχία και διέφυγαν όλοι. Όμως ο Σμηνίας Σκλήρης με το LD 130 εγκλωβίστηκε σε διασταυρούμενες φραγές και αναγκάστηκε να κατέβει στο ύψος των δέντρων και να ελίσσεται ανάμεσα από αυτά για απόκρυψη ώσπου τελικά κατάφερε να διαφύγει. Κατα τους ελιγμούς αυτούς η έλικα προσέκρουσε στα δέντρα με αποτέλεσμα να σπάσουν και τα τρία ακροπτερύγια της κατα 15 εκατοστά και ως εκ τούτου να έχει ισχυρούς κραδασμούς. Με μειωμένες στροφές στον κινητήρα του και χαμηλή ταχύτητα κατάφερε έπειτα από 3 ώρες και 25 λεπτά να επιστρέψει στο αεροδρόμιο Bu Amud. Εκεί το LD 130 επισκευάστηκε και την επομένη μέρα ο Σκλήρης το έφερε πίσω στο αεροδρόμιο LG 121, στη Βάση του.

Όμως δύο μέρες αργότερα, στις 14 Νοεμβρίου 1943, το LD 130 δεν θα σταθεί τόσο τυχερό, ούτε όμως και ο χειριστής του. Και πάλι συμμετείχε σε αποστολή προσβολής στην Κρήτη τη φορά αυτή με πολυβολισμούς στον οδικό άξονα Τυμπακίου - Ιεράπετρας Στόχος Αρ.8 και με την κωδική ονομασία «Operation Sociable». Την ημέρα εκείνη συμμετείχαν 4 αεροσκάφη της 336. Στις 08:25 απογειώθηκαν από το LG.121 δύο ζευγάρια Hurricane ΙΙc. Το πρώτο ζευγάρι το αποτελούσαν ο Υποσμηναγός Ευάγγελος Καρύδης με το ΚΖ.628 και ο Σμηνίας Δημήτριος Σαρσώνης με το LD 130. Το άλλο ζευγάρι ήταν ο Υποσμηναγός Κωνσταντίνος Ψιλόλιγνος με το ΚΖ.408 και ο Σμηνίας Γεώργιος Μαδεμλής με το ΚΖ.672. Τα αντιαεροπορικά που συνάντησαν ήταν καταιγιστικά. Αποτέλεσμα ήταν να καταρριφθούν και τα 4 Hurricane IIc και από τους χειριστές τους ο Σαρσώνης και ο Ψιλόλιγνος να καταθέσουν τη ζωή τους στο βωμό της πατρίδας. Ο Καρύδης και ο Μαδεμλής συνελήφθησαν αιχμάλωτοι και εστάλησαν σε στρατόπεδο στη Γερμανία. Η 14η Νοεμβρίου του 1943 ήταν η πιο μαύρη μέρα στην Ιστορία της 336 και έμεινε να αναφέρεται ως "η αποστολή που και οι τέσσερις δεν επέστρεψαν».
Αυτή είναι η ιστορία που φιλοδοξούσα να ζωντανέψω με την επάνοδο μου στο χόμπι και την κατασκευή του μοντέλου αυτού, σαν ελάχιστη απόδοση ευγνωμοσύνης σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στους ουρανούς και στα χώματα της ιδιαίτερης Πατρίδας μου της Κρήτης.

Όταν πλέον είχα οριστικά καταλήξει στο «ποιο θα έφτιαχνα» θεώρησα ότι μπορούσα να προχωρήσω στην κατασκευή. Το μοντέλο είχε αρκετά καλή λεπτομέρεια, πολύ κοντά στο επίπεδο που την ήθελα, πολύ καλό πλαστικό και πολύ καλού επιπέδου εφαρμογή. Όμως για να γίνει Mk.IIc χρειαζόταν εκτεταμένες τροποποιήσεις που αφορούσαν κυρίως στην αντικατάσταση των 8 πολυβόλων Browning με τέσσερα πυροβόλα Hispano των 20mm. Επίσης επαναχάραξη των panels στις πτέρυγες στις περιοχές των Hispano. Επιπλέον θα έπρεπε να κατασκευαστούν και 2 ζευγάρια εξογκώματα σε κάθε πτέρυγα στην ανώτερη επιφάνεια διαφορετικού μεγέθους το καθένα. Ακόμη μεγάλη δυσκολία παρουσίαζε η κατασκευή εκ του μηδενός του αεραγωγού του φίλτρου Vokes κεντρικό χαρακτηριστικό της tropicalized έκδοσης του Mk.IIc. Μικρότερη έως καμία δυσκολία παρουσίασε η αλλαγή του ουραίου σκέλους. Το ίδιο και η κατασκευή των εξωτερικών δεξαμενών και των φορέων τους ήταν "piece of cake". Όχι ότι δεν υπήρχε έτοιμο κιτ του Mk.IIc. Όμως οι τροποποιήσεις είναι η μεγάλη μου "αγάπη". Και αφού το είχα στη διάθεσή μου γιατί να μην προχωρήσω έτσι; Νομίζω ότι το αποτέλεσμα με δικαίωσε.

Θέλοντας να βάλω λίγη ακόμη λεπτομέρεια συμπεριέλαβα στον κατάλογο των τροποποιήσεων και τα ακόλουθα:
1. Πρόσθεση του Oil Leak Arrester Ring στο ρύγχος ακριβώς πίσω από την έλικα.
2. Κοπή στα ακροπτερύγια στη θέση των Nav Lights και σχηματισμό κοιλότητας για την τοποθέτηση της πράσινης και κόκκινης "λάμπας".
3. Κατασκευή της λάμπας των landing lights στα χείλη προσβολής των πτερύγων.
4. Κοπή και διαχωρισμός της ολισθαίνουσας καλύπτρας από το τμήμα του αλεξήνεμου (αυτό έγινε σε προχωρημένο στάδιο αφού είδα ότι το μοντέλο φαινόταν "κουτσό" με την καλύπτρα κλειστή).
5. Κοπή των elevators και των flaps και κόλλημα κρεμασμένα όπως λογικά είναι με το αεροπλάνο σε αδράνεια.
6. Κοπή και δημιουργία σχετικού κενού στις επιφάνειες ελέγχου ώστε να προσδώσω ένα σχετικό ρεαλισμό.

7. Κοπή του flap της εξαγωγής του ψυγείου και κόλλημα σε θέση full ανοιχτό. Επίσης κατασκευάστηκαν από ζεσταμένο και τεντωμένο πλαστικό και κολλήθηκαν οι δύο ντίζες / υποστηρίγματα στην ίδια περιοχή.

8. Κατασκευή του φίλτρου της εισαγωγής του αέρος στα "ψυγεία".

Έχοντας λείψει σχεδόν δύο δεκαετίες από το χόμπι θέλησα να κάνω ένα θερμό "come back" ώστε να... ξαναμπώ από εκεί που... βγήκα. Έτσι λοιπόν είπα να δοκιμάσω όλες τις νέες τεχνικές πάνω σε αυτό το μοντέλο. Τα λάθη ήταν αναπόφευκτα αλλά αυτό δεν με πτόησε ούτε κατ' ελάχιστον. Και σε καμία στιγμή δεν σκέφθηκα να το παρατήσω.
Ένα από τα σημαντικότερα λάθη που θεωρώ ότι έκανα ήταν που θέλησα να χαράξω τα πριτσίνια στις πτέρυγες όταν πλέον η κατασκευή βρισκόταν κολλημένη και σε προχωρημένο στάδιο.
Το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό αφού δεν μπορούσα να εφαρμόσω επαρκές φορτίο ώστε να έχω εμφανές αποτέλεσμα. Τα στρώματα του χρώματος, και των βερνικιών σχεδόν τα εξαφάνισαν. Πίστωση γνώσης και πείρας για την επόμενη φορά...

Άρχισα με τα κλασικά. Πιλοτήριο κάθισμα κλπ εσωτερικά. Δεν θέλησα να βάλω ιδιαίτερη λεπτομέρεια στο cockpit για το μοντέλο αυτό διότι όπως είπα πιο πριν, αρχικά δεν ήταν στις προθέσεις μου να κόψω την καλύπτρα. Άρα εφόσον δεν θα ήταν εμφανές το τμήμα αυτό δεν υπήρχε λόγος να... "βγάλω τα μάτια μου" με το πινέλο με τη μία τρίχα... Εκείνο που έκανα ήταν να προσθέσω υποτυπώδεις ζώνες στο πάμφτωχο κάθισμα, κατασκευασμένες από φύλλο μολύβδου σφραγίσματος ποτών.Έκλεισα την άτρακτο σχετικά γρήγορα και προχώρησα το ίδιο και στις πτέρυγες. Πριν κολλήσω την άνω με την κάτω επιφάνεια δούλεψα και επαναχάραξα τα panels που απαιτούνται για το Mk. IIc. Και δεν ήταν λίγα. Πάντως με τη βοήθεια dymo tape και ενός αυτοσχέδιου χαρακτηριστικού από σπασμένο βελάκι darts, η δουλειά έγινε αρκετά καλά. Αφού κόλλησα τις άνω και κάτω επιφάνειες και σχηματίστηκαν οι δύο πτέρυγες τις κόλλησα και αυτές στην άτρακτο. Η εφαρμογή ήταν πολύ καλή και δεν χρειάστηκε πολύς στόκος. Απλά από συνήθεια έβαλα λίγο παραπάνω. Αν έφτιαχνα το μοντέλο Mk.I θα είχε τελειώσει στο 30% του χρόνου που χρειάστηκα για να το ολοκληρώσω σαν Mk.IIc. Με παίδεψαν πολύ τα πυροβόλα και η κατασκευή τους που ήταν εκ του μηδενός. Δεν ήθελα οι κάνες να είναι απλά ένα κομμάτι πλαστικό που θα προεξείχε αλλά να είναι πραγματικές κάνες / σωλήνα. Αρχικά εφήρμοσα μία τεχνική που την έκανα από παλιά. Βελόνα στο dremel πολύ υψηλές στροφές και τρύπημα πλαστικού από τη μήτρα των κομματιών του μοντέλου. Με τις στροφές κατα το τρύπημα αναπτύσσεται θερμοκρασία που λιώνει το πλαστικό και κολλάει προσωρινά πάνω στη βελόνα. Αφού βγάλω τη βελόνα από τη μήτρα, τραβάω το πλαστικό πάνω από τη βελόνα και παίρνω στο χέρι μου μία πλαστική σωλήνα που είναι η κάνη. Όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν μου έκανε διότι το μήκος την καθιστούσε πολύ εύθραυστη.

Έτσι κατέφυγα στο φαρμακείο του χωριού μου και αγόρασα τέσσερις σύριγγες, εξηγώντας το λόγο της αγοράς για ευνόητους λόγους. Εντούτοις η φαρμακοποιός με κοίταξε περίεργα και δύσπιστα... Και τι με νοιάζει εμένα; Τη δουλειά μου την έκανα. Έκοψα τις βελόνες στο μήκος που έπρεπε από το στέλεχος και κατεργάστηκα το στέλεχος (του μείωσα τη διάμετρο) ώστε να ανταποκρίνεται στο μέγεθος της ρίζας του πυροβόλου. Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν ευκολότερα. Το ελατήριο ανάκρουσης έγινε περιτυλίγοντας τη βελόνα με λεπτό συρματάκι από καλώδιο ενώ η άκρη της κάνης από πλαστικό με την μέθοδο που ανέφερα πιο πάνω. Όλα μαζί κολλήθηκαν με κόλλα στιγμής και βάφτηκαν με χρώμα gun metal. Κατόπιν τροποποίησα στα χείλη προσβολής τα κομμάτια που είχαν τις τρύπες για τις κάνες των 4+4 πολυβόλων ανοίγοντας πολύ μεγαλύτερες τρύπες ώστε να χωράνε να μπαίνουν τα πυροβόλα των 20mm. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ ικανοποιητικό.

Παράλληλα έτρεχα και το project της κατασκευής του αεραγωγού του φίλτρου Vokes. Θα έλεγα ότι ήταν η δυσκολότερη φάση της κατασκευής. Δοκίμασα πολλές τεχνικές και χρησιμοποίησα διάφορα κομμάτια από το spare box. Καμία κατασκευή δεν ταίριαζε ώσπου ανακάλυψα ένα αεραγωγό που με λίγη ανακατασκευή και στοκάρισμα θα έφτανε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Πραγματικά έτσι και έγινε. Στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν απλούστερα. Κατασκεύασα τα τέσσερα bulges πάνω στην πτέρυγα από λεπτό φύλλο πλαστικού πάνω στο οποίο πίεσα ζεσταμένο μέταλλο. Όπως το πλαστικό έλιωσε υποχώρησε και μόλις κρύωσε έμειναν τα bulges τα οποία έκοψα προσεκτικά και τα κόλλησα στα κατάλληλα σημεία. με λίγο στοκάρισμα και τρίψιμο ήρθαν και έδεσαν ένα με την επιφάνεια. Το oil leak arrester ring έγινε με ίνα από ζεσταμένο και τεντωμένο πλαστικό πανεύκολα. Στη συνέχεια και "κατόπιν εορτής" σκέφτηκα να κόψω την καλύπτρα. Η δυσκολία που παρουσίαζε δεν ήταν τόσο στο κόψιμο, όσο στο γεγονός ότι το frame μεταξύ του εμπρόσθιου σταθερού τμήματος και του ολισθαίνοντος (κινητού) ήταν σίγουρα από λάθος σχεδίασης του καλουπιού, ένα κομμάτι, και πολύ στενό. Αποτέλεσμα αυτού ήταν το ότι όταν το έκοψα το ολισθαίνον τμήμα έμεινε... χωρίς εμπρόσθιο frame. Αυτό φυσικά δεν μπορούσε να μείνει έτσι... ξεκρέμαστο. Πήρα λοιπόν μία ράβδο πλαστικού τετράγωνης διατομής την διαμόρφωσα στο σχήμα "Λ" και την κόλλησα με κόλλα clear fix της Humbrol στο μπροστά άκρο της καλύπτρας. Ήρθε και έδεσε τέλεια. Τελικά τίποτε δεν είναι αδύνατο για τον μοντελιστή με ευρηματικότητα, φαντασία, επιμονή και θέληση. Επίσης κατασκευάστηκε το καλώδιο της κεραίας HF από λεπτό σύρμα καλωδίου ενώ και ο εντατήρας με τη μέθοδο της περιέλιξης. Να σημειώσω ότι ο πίσω μαστός αυτός επάνω στο κάθετο σταθερό είναι από βελόνα που ζεστάθηκε και καρφώθηκε στο σημείο εκείνο. Όταν κρύωσε έγινε ένα σώμα με το πλαστικό. Παρά τις ταλαιπωρίες που υπέστη κατα την διάρκεια της κατασκευής δεν κουνήθηκε ούτε κατ' ελάχιστον. Το λεπτό συρματάκι της κεραίας πέρασε μέσα από το "μάτι" της βελόνας και κολλήθηκε με κόλλα στιγμής. Δεν νομίζω να υπάρχει τρόπος να αποκολληθεί πια από εκεί πάρα μόνο να κοπεί. Το ίδιο και στον εμπρόσθιο μαστό που και εκεί πέρασε μέσα από την τρύπα που άνοιξα στο bracket και κολλήθηκε με την ίδια κόλλα. Το σύρμα βάφτηκε μαύρο όπως και οι μαστοί και ο εντατήρας.

Και ερχόμαστε στη βαφή που η εξωτερική έγινε εξολοκλήρου με αερογράφο.
Αρχικά πέρασα τις κάτω επιφάνειες με το Azure Blue της RAF. Κατόπιν όλες τις πάνω επιφάνειες με το Middle Stone και κατόπιν την παραλλαγή με το Dark Earth. Αν και όλα τα χρώματα ήταν gloss, εντούτοις πέρασα αποπάνω ένα χέρι με gloss βερνίκι και πάνω από το βερνίκι ένα χέρι με παρκετίνη. Ο συνδυασμός αυτός τα έκανε όλα "καθρέπτη". Τώρα μπορούσα να περάσω τα σήματα και τα decals. Το μόνο που μου έλειπε ήταν τα χαρακτηριστικά LD 130. Τα κατασκεύασα σε φύλλο διαφανούς χαλκομανίας με εκτύπωση στον εκτυπωτή μου. Ακόμη θέλησα να βάλω και κάποια λεπτομέρεια στα panels των πτερύγων με τα quick release fasteners. Τα σχεδίασα και τα εκτύπωσα με τον ίδιο τρόπο στο ίδιο φύλλο διαφανούς χαλκομανίας. Αφού τοποθέτησα τα roundels, με ένα ξυραφάκι τα έκοψα στα σημεία που πέρναγαν πάνω από γραμμώσεις και τα "ταλαιπώρησα" λίγο για να αναπαραστήσω τις φθορές. Όταν τελείωσαν όλα πέρασα ακόμη ένα χέρι gloss βερνίκι για να σφραγίσω τα decals και εν συνεχεία έκανα ένα ελαφρό wash με λάδια χρώματος μαύρου "σπασμένου" με κόκκινο. Επίσης με χρώμα αλλού αλουμίνιο, αλλού silver και αλλού μαύρο αναπαρέστησα τις φθορές στα διάφορα panels όπως και το erosion από την άμμο της ερήμου στα χείλη προσβολής των πτερύγων και του ουραίου. Με μαύρο πενάκι Rotring έκανα στίγματα τα οποία άπλωσα κατα το air stream με το δάχτυλο αναπαριστώντας τις ψιλοδιαρροές λαδιού του κινητήρα από τα καπό.

Όταν τελείωσε και αυτό πέρασα ένα χέρι βερνίκι satin. Έτσι "έσπασα" τη γυαλάδα του gloss. Κατόπιν με μία μπατονέτα τριμμένη σε σκόνη από τόνερ εκτυπωτή και ξυσμένη μύτη μολυβιού αναπαρέστησα τις καπνιές από τα πυροβόλα και τις εξατμίσεις του κινητήρα. Στη συνέχεια για να σπάσω ακόμα περισσότερο τη γυαλάδα το πέρασα όλο ένα χέρι βερνίκι matt. Εκεί ήρθε στα "σωστά" του. Φαινόταν ότι πραγματικά βγήκε από την έρημο. Και το περίεργο ήταν ότι σε κάποιες περιοχές που το πραγματικό θα έπρεπε να διατηρεί κάποια υποτυπώδη satin υφή (όπως πίσω από το cockpit) την διατήρησε. Να σημειώσω ότι σε όλη τη διεργασία της βαφής τα σημεία που δεν θα έπρεπε να βαφτούν είχαν καλυφθεί με maskol. Τώρα ήταν η σειρά να κατασκευαστούν τα navigation lights και τα landing lights. Οι λάμπες από τα Navigation Lights κατασκευάστηκαν εύκολα από κεφάλια ειδικής καρφίτσας σε σχήμα μπάλας. Βάφτηκαν κόκκινο και μπλε και κολλήθηκαν με κόλλα στιγμής μέσα στις ειδικά διαμορφωμένες εσοχές των ακροπτερυγίων. Αποπάνω περάστηκαν πολλά χέρια από clear fix. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Αναπαραστάθηκε ακόμη και το erosion που προκαλεί η άμμος στο κρύσταλλο του καλύμματος. Τα landing lights ήταν πιο εύκολη υπόθεση καθώς οι λάμπες αναπαραστάθηκαν με κομματάκια από μήτρα διαφανών κομματιών, το δε νήμα με το πενάκι της rotring. Τα διαφανή αεροδυναμικά καλύμματα κολλήθηκαν με clearfix και δεν τους έκανα φθορές για δύο λόγους. 1: ήθελα να φαίνονται οι λεπτομέρειες του νήματος των προβολέων και 2: τα καλύμματα τα γυάλιζαν ή τα αντικαθιστούσαν μόλις έκαναν erosion προκειμένου να μην μειώνεται η απόδοση.

Με αυτά και αυτά ολοκληρώθηκε η κατασκευή που κράτησε περί τους έξι μήνες. Ήταν πραγματικά απολαυστική και με την έρευνα που έκανα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έμαθα πράγματα άγνωστα από την ιστορία των πραγματικών ιστορικών Ελληνικών Μοιρών που δεν γνώριζα. Επιπλέον η κατασκευή αυτή με γέμισε με απίστευτα παράξενα συναισθήματα βάζοντάς με μέσα στο "πετσί" των όσων είχαν διαδραματιστεί αυτή την ένδοξη και ηρωική περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας. Ειδικά όταν είδα αυτό το ημερολόγιο του Σκλήρη, γραμμένο με τα χέρια του και με υπογραφές από τα χέρια του Βαρβαρέσου , αισθάνθηκα να με διαπερνά ένα ρίγος ένα απερίγραπτο συναίσθημα σαν να διακτινίστηκα στο χώρο και στο χρόνο και να βρέθηκα μέσα σε μια σκηνή στην Αιγυπτιακή έρημο... Αυτά τα συναισθήματα δεν περιγράφονται ούτε με γραπτό ούτε με προφορικό λόγο... Το ότι θα μου συνέβαιναν όλα αυτά, ούτε είχα καν φανταστεί όταν έπαιρνα το κιτ στα χέρια μου διαλέγοντάς το ανάμεσα στα τόσα από τα αποθέματα που έχω στο πατάρι περιμένοντας τη σειρά τους για φτιάξιμο. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλο κίτ που να μπορέσει μου δώσει τέτοιες συγκινήσεις. Και τώρα που το γράφω σκέπτομαι για ένα Spitfire της ίδιας εποχής που και αυτό υπάρχει στα αποθέματα... Αρχίζω να την επεξεργάζομαι σιγά - σιγά... την ιδέα....

Ειλικρινείς ευχαριστίες σε όλους τους φίλους / συνχομπίστες μου για τη βοήθεια που μου προσέφεραν κατα την διάρκεια της κατασκευής που διήρκεσε πέντε ολόκληρους μήνες (στις ελάχιστες ελεύθερες ώρες μου φυσικά).

Σμηνίας Δημήτριος Σαρσώνης.

Σμηνίας Μαρίνος Σκλήρης

Το φίλτρο σε εμβρυικό στάδιο κατασκευασμένο από γάζα εμποτισμένη σε κυανοακρυλική κόλα. 

Τα flaps με τα πρόσθετα ribs

Τα  χαρακτηριστικά εξογκώματα στις πτέρυγες του Mk.IIc (σκούρο μπλε) και τα straps (λευκό χρώμα) της σύνδεσης των πτερύγων με το Center section

Τα πυροβόλα, κατασκευή εκ του μηδενός

Τα flaps έχουν "κρεμάσει" και αφήνουν να φανούν τα ribs.

Οι φθορές στα χείλη προσβολής, την έλικα και το spinner είναι εμφανείς.

Το erosion στο γυαλί των navigation lights όπως και στα χείλη προσβολής των πτερύγων είναι εμφανές.

Προσέξτε τον αποχρωματισμό των δεξαμενών στο εμπρόσθιο μέρος, ένδειξη εντατικής χρήσης.

Παρατηρήστε οτι τα Hispano των 20mm έχουν κάννες. Επίσης προσέξτε το νήμα της λάμπας του landing light.

Κ. Ν. Γαβριλάκης 2017.

Τη φωτογραφία αυτή τη βρήκα αφού είχε σχεδόν τελειώσει η κατασκευή και είναι η μοναδική που υπάρχει και απεικονίζει ένα Hurricane IIc με σπασμένη την έλικα και η μοναδική που προφανώς ανήκει στο LD130. Δεν υπάρχει πουθενά άλλη φωτογραφία του συγκεκριμένου αεροπλάνου, ή τουλάχιστον εγώ δεν βρήκα. Η περιγραφή της φωτογραφίας δεν αναφέρει πουθενά ότι πρόκειται για το συγκεκριμένο αεροπλάνο το LD130 δηλαδή, (αναφέρει όμως ότι είναι το αεροπλάνο που πέταγε ο Σκλήρης στις 11.11.43) και βγαίνει συμπερασματικά από την καταγραφή στο ημερολόγιο του Ιπταμένου Μ. Σκλήρη. Οσον αφορά στο ότι ο Δ. Σαρσώνης (και όχι Γ. Σαρσώνης όπως αναφέρεται στο ημερολόγιο του Μ. Σκλήρη) ήταν ο χειριστής του LD130 διασταυρώνεται από πολλές πηγές επίσημες και ανεπίσημες π.χ (http://aviationarchaeology.gr/…/Hawker-Hurricane-losses-in-…) αλλά κυρίως από την επίσημη ιστοσελίδα του Πανελληνίου Συλλόγου Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων (ΠΑ.Σ.ΟΙ.Π.Α). (http://www.pasoipa.org.gr/lefkoma/pilot_details/?id=211http://aviationarchaeology.gr/wp-) Επιπλέον μετά την 14η Νοεμβρίου 1943 δεν βρήκα το LD130 να αναφέρεται πλέον σε καμία δραστηριότητα....