BOEING 737 

Βoeing 737-284Β SX-BCA "Απόλλων"

Ήταν το 1976 και ένα πρωινό του Αυγούστου λίγο μετά τις έντεκα. Ο εκπαιδευτής μας στη βασική που διήρκεσε όλον τον Αύγουστο, αείμνηστος Γιώργος Καπετανάκης ολοκληρώνοντας στην τάξη την ενότητα «Ramp Safety» μας έβγαλε για πρώτη φορά στην πίστα για την πρακτική εκπαίδευση επί του αντικειμένου. Και διάλεξε το μόλις δύο μηνών Charlie-Alfa, προφανώς για να μας εντυπωσιάσει. Και το πέτυχε, αφού οι σκηνές από την εξέλιξη του μαθήματος που ακολούθησε δε σβήστηκαν ποτέ από τη μνήμη μου.

Νοέμβριος 1976: Το Charlie-Bravo χρειάστηκε να αλλάξει το δεξιό Sliding Window στη Βιέννη. Πήγαμε μαζί με τον Αντώνη το Ρίζο αυτός τότε εξουσιοδοτημένος και εγώ βοηθός. Ήταν το πρώτο μου υπηρεσιακό ταξίδι εκτός Ελλάδος.

Β737-284Β
SX-BCI
Τριήμερο Station Relief στη Βιένη και το Β732 εκτελούσε την πτήση της επιστροφής μου στην Αθήνα. Στα τρία καθίσματα της δεξιάς πλευράς καθόμασταν εγώ στο διάδρομο, στη μέση η γυναίκα μου, που δεν έχασε μια ακόμη ευκαιρία για ένα σύντομο break, και στο παράθυρο, ταξιδεύοντας ιδιωτικά, καθόταν ο καλός συνάδελφος ο Χρήστος ο Γιατράκης γιός του αείμνηστου Εργοδηγού Μανώλη Γιατράκη. Τελείωνε το σερβίρισμα του φαγητού όταν η συνοδός ήρθε και μου είπε ότι πρέπει να πάω στο πιλοτήριο που με ζητούν. Πράγματι πήγα και ο κυβερνήτης μου έδειξε το όργανο ποσότητας καυσίμου της δεξιάς δεξαμενής που ο δείκτης του πλησίαζε να δείξει το "μηδέν" ενώ της αριστερής έδειχνε την κανονική ποσότητα που θα έπρεπε. Το αεροπλάνο πέταγε στον αυτόματο κανονικά χωρίς καμία τάση αντιστάθμισης. Του είπα αν δοκίμασε να βγάλει τον αυτόματο και να το πετάξει στο χέρι για να δει αν πετάει κανονικά και μου είπε οτι το έκανε και πέταγε κανονικά. 

Απρίλιος 1993: Δοκιμαστική μετά από "C Check". Απογειωθήκαμε από το Ελληνικό λίγο πριν το μεσημέρι, οι δύο Χειριστές, δυο Μηχανικοί, ένας Ηλεκτρολόγος, ένας Τεχνικός Οργάνων και εγώ Επιθεωρητής. Προορισμός η υπερθαλάσσια περιοχή στην Παλιόχωρα νότια των Χανίων. Καθόμουν στο τρίτο κάθισμα του πιλοτηρίου στο κέντρο πίσω από το pedestal. Μόλις που είχαμε φτάσει πάνω από το Νομό Χανίων, όταν το δεξιό μετωπικό παράθυρο κάνει μία σχεδόν διαγώνια ρωγμή, σε δευτερόλεπτα δεύτερη, τρίτη, τέταρτη για να γεμίσει σε μηδενικό χρόνο ρωγμές, τόσο που δεν μπορούσες να διακρίνεις σχεδόν τίποτα έξω. Γυρίζουν και οι δύο, με κοιτάζουν και μου λέει ο κυβερνήτης με ένα πονηρό χαμόγελο γνωρίζοντας την καταγωγή μου... "Μηχανικέ τί κάνουμε τώρα; Γυρνάμε Αθήνα ή πιάνουμε Χανιά;" Εγώ που το έπιασα το υπονοούμενο δεν έχασα ευκαιρία: "Και δεν πιάνουμε Χανιά...;"  Τελικά βέβαια επρόκειτο μόνο για ένα αστείο για να σπάσει ο πάγος του προβλήματος αφού ολοκληρώνοντας το check-list είχαμε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής για "Ελληνικό" χωρίς να γίνει η δοκιμαστική.  Αλλάχτηκε το παράθυρο αμέσως και την επομένη ξαναπέταξε με άλλον Επιθεωρητή, αφού εγώ είχα day-off. ​ Όταν επέστρεψα μετά από δύο μέρες έμαθα οτι όλα πήγαν καλά και ήδη είχε διατεθεί στην εκμετάλλευση. Οσο για εμένα μου είπαν οτι ήμουν "κατσίκι", έτσι πειράζαμε τους συναδέλφους που τους συνέβαιναν διάφορες ανωμαλίες...

Ηταν Φεβρουάριος του 1998 και ήταν Σάββατο. Είχα τετραήμερο και είχα βγει από το σπίτι για να δω ένα μικρό Suzuki Alto που πουλούσε κάποιος στο Περιστέρι. Πράγματι μου άρεσε το έκλεισα και τη Δευτέρα θα πήγαινα να το αγοράσω. Γυρνώντας στο σπίτι η γυναίκα μου, μου είπε ότι με ζητούσε ο Διευθυντής μου από την Επιθεώρηση και είπε να τον πάρω τηλέφωνο. Πράγματι τον πήρα αμέσως. «Κώστα...» μου είπε, «...μπορείς να φύγεις αύριο για Αμερική...; Θέλω να δεις τρία αεροπλάνα και να δεις ποια μας κάνουν να τα νοικιάσουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα» Κοντοστάθηκα. Είχα δώσει προκαταβολή για το Alto και τώρα προέκυπταν άλλα... «Κώστα θα πάς...;» με ξαναρώτησε ο Διευθυντής μου. Δεν το ξανασκέφτηκα. Δεν είχα πει ποτέ όχι σε ταξίδι, θα έλεγα τώρα; Και σε αυτόν τον άνθρωπο που τον αγαπούσα και τον σεβόμουν απεριόριστα; Έπειτα η εταιρεία μου έκανε τέτοια τιμή να μου εμπιστευτεί μιά τέτοια αποστολή.

Η απάντησή μου ήταν καταφατική. «Ναι... και έρχομαι στο γραφείο τώρα (ήταν Σάββατο και ήταν στο γραφείο) να μου δώσετε τα στοιχεία που χρειάζομαι...» επαφές, ανθρώπους, εταιρείες, εισιτήρια, ξενοδοχεία και όλα τα συναφή. Πήρα τηλέφωνο και τον άνθρωπο με το Alto να κάνει υπομονή μία εβδομάδα και έφυγα για το Ελληνικό τότε. Εκεί έμαθα ότι δεν θα ήμουν μόνος. Θα πήγαινα μαζί με τον καλό μου φίλο τον κυβερνήτη τον Κώστα τον Βαρδάκη που θα ήταν υπεύθυνος να αξιολογήσει τα δικά του... χωράφια.

Πράγματι φύγαμε την άλλη μέρα με το Jumbo SX-OAD για Ν.Υόρκη και κατευθείαν μετά χωρίς να μείνουμε καθόλου εκεί, συνεχίσαμε με Delta για Denver, Colorado.

Φτάσαμε νύχτα με ένα Β727. Την άλλη μέρα ήρθε στο ξενοδοχείο ο αντιπρόσωπος της εταιρείας που θα μας έδειχνε το πρώτο αεροπλάνο. Πήγαμε στο αεροδρόμιο και από μακριά φαινόταν υπέροχο. Ηταν ένα ολοκαίνουριο Β737-300 με νηολόγιο Ν963WP. Ο Κώστας ανέβηκε και πήγε στο cockpit. Εγώ έκανα ένα γύρο να το δω εξωτερικά. Από την ουρά, κοιτάζοντας τις πτέρυγες μου φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η πάνω επιφάνεια των spoilers δεν ήταν ομαλή. Κάτι σαν νε είχαν... "κυτταρίτιδα"... Λες να έφαγε χαλάζι... σκέφτηκα. Αλλά θα έπρεπε να ήταν το ίδιο και χειρότερα τα χείλη προσβολής των πτερύγων. Ανέβηκα στην καμπίνα. Ο Κώστας είχε βάλει ρεύματα και «έπαιζε» με το FMS.

Τώρα θα συνεχίζαμε για τα υπόλοιπα. Με μία διαφορά μόνο. Οι δρόμοι μας με τον Κώστα θα χώριζαν. Εκείνος έπρεπε να πάει στο Miami και μετά El Salvador να δει ένα άλλο 737 και εγώ να πάω στο Phoenix Arizona, να δω το δεύτερο. Έτσι και έγινε. Του είπα τι θα προσέξει και τι θα κοιτάξει, ο Κώστας ήταν ένας εξαιρετικός επαγγελματίας με Πανεπιστημιακή Τεχνική κατάρτιση, είχε σπουδάσει Μηχανολόγος στη Γερμανία πριν γίνει ένας σπουδαίος πιλότος, και θα τα κατάφερνε και στα τεχνικά τέλεια. Μου είπε και αυτός τι θα κοιτάξω από τα δικά του χωράφια, ευχηθήκαμε καλή επιτυχία ο ένας στον άλλο και χωρίσαμε. Στο Phoenix με περίμενε ο Nick Murfy ο αντιπρόσωπος της ιδιοκτήτριας εταιρείας. Και αυτό το Β737-300, "αδελφάκι" του προηγούμενου που είχαμε δεί στο Denver, πέταγε με τη Western Pacific που είχε κηρύξει πτώχευση, με νηολόγιο N964WP και είχε επιστρέψει στον ιδιοκτήτη του που ήταν η Boullion Aircraft Leasing Company. Με πήγαν κατευθείαν στο αεροπλάνο. Θυμάμαι ότι άνοιξα μία πόρτα στο cargo και με πήρε η μυρωδιά του εργοστασιακού πλαστικού. Ηταν μόλις οκτώ μηνών και είχε περί τις 1200 ώρες στον αέρα αν θυμάμαι καλά. Ολοκαίνουριο. Το κοίταξα τριγύρω και ανέβηκα στο πιλοτήριο. Εκστασιάστηκα. Είχε HUD (head-up display) στη θέση του κυβερνήτη. Δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε πολιτικό αεροπλάνο με HUD. Δυστυχώς όταν ήρθε στην Ολυμπιακή δεν το είχε πια. Το είχαν αφαιρέσει... Κάθισα στη θέση του κυβερνήτη, έβαλα ρεύματα και το χάζεψα. O Nick Merfy στεκόταν πίσω μου στην πόρτα του πιλοτηρίου και χαμογελώντας μου το επαινούσε. Όμως εδώ πήγαινε το «χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει». Αφού ολοκλήρωσα το φυσικό έλεγχο είπα στον Nick Murfy να δούμε και τα αρχεία. Μερικά ντοσιέ όλα και όλα. Με 1200 ώρες τι όγκο αρχείων να έχει; Ενθουσιασμένος και χωρίς να υπολογίσω τι ώρα ήταν εκεί πήρα τηλέφωνο στην Αθήνα τον Διευθυντή μου στο σπίτι του. Όταν συνειδητοποίησα τι ώρα ήταν, είχα πέσει τουλάχιστον... τρεις ώρες έξω και τον είχα ήδη ξυπνήσει. Του τα είπα. Χάρηκε πολύ που τα βρήκα όπως τα γνώριζαν από τις επαφές που ήδη είχαν κάνει με την Boullion. Η αποστολή μου στο Phoenix είχε τελειώσει με επιτυχία. Ο επόμενος σταθμός θα ήταν το Las Vegas στη Nevada. Ένα ακόμη αδελφάκι των δύο προηγουμένων με περίμενε εκεί.

Έφτασα πριν το μεσημέρι και πήρα ένα ταξί για το ξενοδοχείο New York – New York. Εκεί μου άνοιξε την πόρτα και με καλωσόρισε ένας πανύψηλός έγχρωμος. Η ματιά του έπεσε στο σήμα της Ολυμπιακής στη βαλίτσα μου και μου είπε σε πολύ καλά Ελληνικά. Εγώ Big κάτι.... δεν θυμάμαι καλά νομίζω John. Εγώ έπαιζα... μπάσκετ στην Ελλάδα και έμενα Γλυφάδα. Έμεινα να τον κοιτάω. Τον ρώτησα σε ποια ομάδα έπαιζε και αν θυμάμαι καλά μου είπε στον Πανιώνιο και στην ΑΕΚ, δεν είμαι σίγουρος. «και τώρα είσαι θυρωρός εδώ;» τον ρώτησα. Γιατί όχι μου είπε γελώντας... και συνέχισε. Παίζω και τώρα αλλά τις ελεύθερες ώρες μου... Πήγα στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο και πήρα τηλέφωνο τον αντιπρόσωπο. Το αεροπλάνο δεν θα ήταν διαθέσιμο σήμερα αλλά αύριο. Τους ενημέρωσα και στην Αθήνα και ρώτησα τι έκαναν με αυτό στο Phoeinx. Με μεγάλη ικανοποίηση έμαθα ότι προχωρούσε και μάλλον θα είχαν θετική κατάληξη. Η ημέρα λοιπόν ήταν δική μου αφού δεν θα είχα στη διάθεσή μου το αεροπλάνο. Βγήκα από το ξενοδοχείο και βρέθηκα σε μιά σχεδόν έρημη πόλη. Το Las Vegas γύρω από το ξενοδοχείο κοιμόταν. Το βράδυ ανακάλυψα τι συνέβαινε. Η ζωή στην πόλη αρχίζει στις 10 το βράδυ και τελειώνει το πρωί. Φωτεινές επιγραφές με απίστευτα χρώματα και λέιζερ να σχίζουν και να σαρώνουν τον ουρανό όλη τη νύχτα. Η νυχτερινή ζωή σε όλο της το μεγαλείο. Το απόλυτο όνειρο, παραμυθένια μαγεία στη δίνη της απίστευτης χλιδής. Περπάταγα στο δρόμο και νόμιζα ότι ζούσα ένα όνειρο. Δείπνησα σε κάποιο εστιατόριο με τοπικό χρώμα και πήγα για ύπνο σχετικά νωρίς για... Las Vegas γιατί με περίμενε πολύ σοβαρή δουλειά την άλλη μέρα. Το να αξιολογήσεις ένα αεροπλάνο, όση πείρα και αν διαθέτεις, δεν είναι απλή υπόθεση και χρειάζεται καθαρό μυαλό.

Στις ώρες που μεσολάβησαν το αεροπλάνο είχε χαθεί. Το είχε κλείσει άλλη εταιρεία... Ε, βέβαια αυτά φεύγουν εν ριπή οφθαλμού σκέφτηκα, βάζοντάς τα με τον εαυτό μου που δεν πήρα τηλέφωνο και ας ήταν περασμένη η ώρα στην Ελλάδα. Όπως όμως έμαθα στη συνέχεια από τον αντιπρόσωπο, που τον πήρα τηλέφωνο να του πω ότι δεν ήταν σωστό αυτό που έγινε, οι διαπραγματεύσεις με την άλλη εταιρεία για το αεροπλάνο αυτό ήταν ήδη στο τελικό στάδιο, όταν εγώ το έβλεπα. Γιαυτό και δεν ήταν διαθέσιμο την ημέρα που έφτασα... Δεν μου είπαν τίποτε γιατί δεν ήταν σίγουροι για την κατάληξη και αν δεν το έδιναν σε αυτούς θα το παίρναμε εμείς. Όμως το άλλο στο Phoenix το είχαμε καπαρώσει. Είχε γεννηθεί το... "μπλά" όπως το λέγαμε τα χρόνια που πέταγε μαζί μας, από τα αρχικά του νηολογίου του SX-BLA. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ξαναπέταξα για το Phoenix, με ολόκληρο team πια, τεχνικών και πιλότων για τις δοκιμαστικές και την παραλαβή του. Και άλλες ονειρεμένες μέρες, γλυκές αναμνήσεις, γεμάτες νοσταλγία για τα όμορφα αυτά χρόνια. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σε κάθε νέο συνάδελφο να έχει την τύχη να ζήσει τέτοιες στιγμές, τέτοιες μέρες, τέτοιες εμπειρίες...

Και ενώ ξεκίνησα να αγοράσω αυτοκίνητο στην Ελλάδα, βρέθηκα να ψάχνω για... αεροπλάνο στην Αμερική... Πάντως και το Alto το αγόρασα και το είχα μέχρι το 2014 οπότε και το απέσυρα.... 

Το θυμάμαι σαν τώρα. Πήγα στη δεξιά έξοδο ανάγκης (emergency exit) πάνω από την πτέρυγα και την έβγαλα. Την ακούμπησα πάνω στα καθίσματα, βγήκα έξω πάνω στην πτέρυγα και κοίταξα από κοντά τα spoilers. Ηταν όπως το υποψιαζόμουν. Αλλά γιατί μόνο τα spoilers; Ρώτησα τον αντιπρόσωπο. Και αυτός μου αποκάλυψε ότι πριν δύο μέρες είχε ρίξει γερό χαλάζι, το βρήκε στην πίστα και του έκανε τις σχετικά μαλακές επιφάνειες... καινούριες. Φυσικά μετά από αυτό γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και ειδοποιήσαμε στην Αθήνα ότι «άνθρακες ο θησαυρός».

Το Ν963WP στο αεροδρόμιο του Denver. Το είχα φωτογραφίσει μέσα από το terminal περιμένοντας να μας εκδώσουν τις άδειες εισόδου. 

Απρίλιος 1998: Η τελική μου επίσκεψη στο Phoenix για την παραλαβή. Μπροστά στο υπόστεγο της Sabre Tech στο Sky Harbour του Phoenix. Μόλις έχουμε επιστρέψει από τη δοκιμαστική, και φορτώνουμε τα καθίσματα που είχαν αφαιρεθεί για να γίνει πιο άνετη η καμπίνα και σύμφωνα με τις προδιαγραφές χωρητικότητας της ΟΑ. Σε λίγη ώρα θα αναχωρούσε για Ελλάδα με κυβερνήτες τους: Κ. Βαρδάκη, Μιχ. Πουλικάκο και Α. Καψάλη, και Μηχανικό τον Αλέκο Μπαμπέτα.

Εγώ και ο Μιχάλης ο Μαυροφόρος (πιθανότατα είναι αυτός που φαίνεται ο... μισός πίσω από το αεροπλάνο), μαζί με τον πολύ αγαπητό μας Διευθυντή Απόστολο Τσαλτσούδη μείναμε πίσω γιατί μας περίμεναν... πέντε ακόμα αεροπλάνα, που έπρεπε να δούμε στο Dothan της Alabama. Αυτή είναι η συνέχεια. 

Στο υπόστεγο για τη βαφή της γαλανόλευκης και του Ελληνικού νηολογίου SX-BLA μετά την άφιξη του στην Αθήνα.

Το SX-BLA ήταν ένα Β737-300 (-33R) με αριθμό σειράς S/N 28869. Βγήκε από τη γραμμή παραγωγής στις 11.5.1997 για λογαριασμό της Boullion ALC, και παραδόθηκε στην Western Pacific στις 26.7.1997. Η Ολυμπιακή το παρέλαβε στις 15.4.1998 και το εκμεταλλεύτηκε για 7 ολόκληρα χρόνια, μέχρι τις 15.4.2005 οπότε και παραδόθηκε στην Ukraine International Airlines.

Το πρωί με περίμενε στη ρεσεψιόν ο αντιπρόσωπος της ιδιοκτήτριας εταιρείας και πήγαμε στο αεροπλάνο. Μια από τα ίδια. Ένα κουκλί και αυτό, με λίγες περισσότερες ώρες. Αφού ολοκλήρωσα το φυσικό έλεγχο και τον έλεγχο των αρχείων πήγα στο ξενοδοχείο και έστειλα την αναφορά μου με fax. Ηταν απόγευμα και στην Ελλάδα περασμένη η ώρα και δεν τους πήρα τηλέφωνο. Ετοίμασα τη βαλίτσα μου για το ταξίδι της επιστροφής την άλλη μέρα το πρωί. Las Vegas – N. Υόρκη – Αθήνα. Το πρωί πριν φύγω πήρα τηλέφωνο από το ξενοδοχείο. Τούς τα είπα και από τηλεφώνου αλλά τι απογοήτευση.

21 Φεβρουαρίου 1984: Δρομολόγιο Αθήνα – Ιωάννινα – Τίρανα – Ιωάννινα - Αθήνα και εγώ έπρεπε να αποδεσμεύσω το αεροπλάνο μετά τον προ-πτήσεως έλεγχο που θα έκανα μία φορά στα Τίρανα και δύο φορές στα Ιωάννινα. Ηταν ένα πραγματικά δύσκολο δρομολόγιο που πιλότοι και μηχανικοί δεν το συμπαθούσαν ιδιαίτερα όχι μόνο επειδή ήταν «τραινάκι» αλλά και γιατί οι καιροί το χειμώνα ήταν πολύ συχνά οριακοί και κάποτε εντελώς κλειστοί. Μιά τέτοια πτήση ήταν και αυτή της 21ης Φεβρουαρίου 1984 με Κυβερνήτη τον Νίκο τον Αρτινό έναν θαυμάσιο άνθρωπο και επαγγελματία, και Συγκυβερνήτη τον Μιχαηλίδη ένα επίσης εξαίρετο άνθρωπο και ανερχόμενο αστέρι.

Απογειωθήκαμε στις 10 και 20 το πρωί από το Ελληνικό. Πλησιάζοντας προς το αεροδρόμιο των Ιωαννίνων μας ενημέρωσαν ότι ο καιρός είναι κλειστός κάτω από τα ελάχιστα. Ο κυβερνήτης χωρίς δισταγμό απεφάσισε να προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο του Ακτίου και από εκεί οι επιβάτες για Ιωάννινα θα πήγαιναν στον προορισμό τους με το πούλμαν της ΟΑ. Στα Ιωάννινα δεν είναι να το ρισκάρει κανείς με την αρκούδα στο Μιτσικέλι των 6000 ποδών (Μιτσικέλι στα σλαβικά σημαίνει φωλιά της αρκούδας) να απειλεί να σε καταπιεί.

Έτσι «πιάσαμε» στο Άκτιο στις 11 ακριβώς και περιμένοντας, τους όλους και όλους οκτώ επιβάτες από Ιωάννινα για Τίρανα πλησίαζε 2 μετά το μεσημέρι και ο καιρός έκλεινε και στο Άκτιο. Είχαμε όλοι αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι το βράδυ θα τη βγάζαμε στην Πρέβεζα. Οι επιβάτες ευτυχώς ήρθαν πριν κλείσει τελείως ο καιρός, κλείσαμε πόρτες και γρήγορα – γρήγορα ο κυβερνήτης τροχοδρόμησε προς τον διάδρομο 25. Το αεροπλάνο είχε ήδη αναπτύξει ταχύτητα και με το “Rotate” ανύψωσε μούρη. Είχε δεν είχε ξεκολλήσει από το διάδρομο όταν μία λάμψη με τύφλωσε στιγμιαία και ένα απόκοσμο μπουμπουνητό μου έκοψε την ανάσα. Άκουσα τον κυβερνήτη να λεει: «Τον φάγαμε». Ενστικτωδώς κοίταξα τα όργανα μπροστά, όλα έδειχναν κανονικά, οι κινητήρες δεν είχαν καταλάβει τίποτα, όλα κανονικά το αεροπλάνο ήταν σε άνοδο. Ακόμη και η μαγνητική πυξίδα που ο κεραυνός χτύπησε στα δέκα με δεκαπέντε εκατοστά από το σημείο που είναι τοποθετημένη (όπως διαπίστωσα κατα τον έλεγχο που έκανα φτάνοντας στα Τίρανα) έδειχνε κανονικά. Άνοιξα ελαφρά την πόρτα του πιλοτηρίου και έριξα μιά κλεφτή ματιά πίσω. Οι λιγοστοί επιβάτες ήταν ήσυχοι. Γύρισα προς τον κυβερνήτη και του είπα: «Καπετάνιε πίσω όλα καλά». «Δεν κατάλαβαν τι έγινε... ήταν μικρός...» μου απήντησε. Στη διάρκεια της διαδρομής ζήτησα από το πλήρωμα να κάνει τους ελέγχους που απαιτούνταν, επικοινωνίες, ραντάρ, VOR κλπ για να δω αν όλα ήταν καλά, όπως και ήταν, αλλά με έτρωγε η περιέργεια και ανυπομονούσα να δω που ακριβώς τον φάγαμε. Με όλα αυτά πιάσαμε Τίρανα τρεις παρά είκοσι.

Κατέβηκα γρήγορα – γρήγορα πριν τους επιβάτες και ζήτησα από έναν εργάτη (που μιλούσε Ελληνικά) να μου φέρει μία σκάλα να κοιτάξω την περιοχή που τον φάγαμε. Πράγματι βρήκα ένα λιώσιμο στο κεντρικό στυλίδιο μεταξύ των δύο μετωπικών παραθύρων του πιλοτηρίου μεγέθους σαν το κεφάλι της καρφίτσας. Εκεί ήταν το σημείο εισόδου. Όσο και αν έψαξα σχολαστικότατα για το σημείο εξόδου όσο χρόνο έβαζα καύσιμα και το αεροπλάνο φορτωνόταν δεν βρήκα τίποτα. προφανώς όταν φάγαμε τον κεραυνό, το αεροπλάνο είχε ακόμα επαφή με το έδαφος και τα φορτία γειώθηκαν. Έκρινα ότι δεν ήταν επαρκές το εύρημα για να καθηλώσει το αεροπλάνο στο έδαφος και υπέγραψα τον προ-πτήσεως έλεγχο.

Η επιστροφή ήταν πάλι μέσω Ακτίου πάλι καθώς ο καιρός δεν είχε ακόμα ανοίξει στα Ιωάννινα, με μόλις 2 επιβάτες από Τίρανα που κατέβηκαν εκεί με προορισμό τα Ιωάννινα, αλλά από εκεί για Αθήνα ήταν γεμάτο. Δεν καθυστερήσαμε καθόλου καθώς οι επιβάτες μας περίμεναν ήδη εκεί.

Φτάσαμε Αθήνα και είχε πια σουρουπώσει. Ανέφερα το περιστατικό και έγιναν επιπλέον έλεγχοι όπως όριζαν οι διαδικασίες, «όταν το αεροπλάνο επιστρέψει στη Βάση του» αλλά δεν βρέθηκε τίποτε άλλο. Το μικρό λιώσιμο επισκευάστηκε – απλά λείαναν λίγο την μικρή μπιλίτσα- και σε εμένα έμεινε μιά ανάμνηση, μιά εικόνα ζωντανή έπειτα από τριάντα ολόκληρα χρόνια εν έτει 2014... Όπως και τόσες άλλες....

Ηλίου φαεινότερο ότι επρόκειτο για σφάλμα ένδειξης. Τον διαβεβαίωσα γιαυτό αλλά συνέχιζε να είναι ανήσυχος. Για να τον καθησυχάσω του είπα αν θέλει να βγάλω το όργανο και να κοιτάξω το plug στο πίσω μέρος του οργάνου. Ο κυβερνήτης συμφώνησε και βγήκα για να πάρω από τη βαλιτσούλα μου ένα σταυρωτό κατσαβίδι (Philips) καθώς η αφαίρεσή του ήταν θέμα πέντε δευτερολέπτων. Άνοιξα τη βαλιτσούλα μέσα στο bin της οροφής με τρόπο για να μην καταλάβουν οι επιβάτες τι έκανα (αν με έβλεπαν να πηγαίνω με εργαλείο στο πιλοτήριο θα ...πήδαγαν έξω από.... τα παράθυρα) το πήρα και έκανα να φύγω. Τότε βλέπω το Χρήστο (που φυσικά κατάλαβε οτι κάτι πάω να πειράξω), να βγάζει το διαβατήριό του από το τσεπάκι του πουκαμίσου του και να το βάζει στο... στόμα ανάμεσα στα δόντια. Ευτυχώς δεν μας πήραν χαμπάρι οι υπόλοιποι επιβάτες, Πήγα στο πιλοτήριο, ο κυβερνήτης είχε σηκωθεί απο τη θέση του για καθήσω εγώ και να μπορέσω να δουλέψω, το ξεβίδωσα, τράβηξα το όργανο έξω, το αποσύνδεσα, απλά το ξανασύνδεσα και η ένδειξη ήρθε στα κανονικά της. Ο κυβερνήτης ήταν πανευτυχής και επιστρέφοντας στη θέση μου η γυναίκα μου και ο Χρήστος το μόνο που είχαν να πουν ήταν... άν θα φτάσουμε τελικά στην Αθήνα.... Δεν ξέρω αν ο Χρήστος το θυμάται αυτό το περιστατικό, αλλά το θυμόμαστε σαν τώρα εγώ και η γυναίκα μου, και καμιά φορά το διηγούμαστε σε φίλους και γελάμε......