Εγώ φαίνεται ότι ήμουν ένα βήμα μπροστά... Λάτρεψα το αεροπλάνο και την πτήση, πριν ακόμα το δω από κοντά, πρίν καν το αγγίξω... λες και ήταν μέσα στο DNA μου... λες και ζούσα μαζί του σε μια προηγούμενη ζωή μου... Ποτέ στο παρελθόν, μέχρι τη στιγμή που πρωτοέγραψα αυτές τις λέξεις δεν είχα αποκαλύψει σε κανέναν αυτά που αποκαλύπτω μέσα από τις γραμμές που ακολουθούν. Ούτε καν στον πατέρα μου που πρόσεχε εμένα και την αδελφή μου σαν μάνα και πατέρας μαζί, καθώς τη μητέρα μας την κυρία Σοφία την είχε καλέσει ο Θεός κοντά του πολύ νωρίς, όταν εγώ ήμουν στα δώδεκα και η αδελφή μου στα εννιά. Ακόμα και η σύζυγός μου και τα παιδιά μου γνώριζαν, μέχρι που γράφτηκαν οι γραμμές αυτές, ελάχιστα και αόριστα πράγματα, χωρίς λεπτομέρειες, για αυτές τις πτυχές της ζωής μου. Και δεν τα αποκάλυψα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί απλά ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να τα εξωτερικεύσω. Άλλωστε όπως αναφέρω και πιο κάτω, το παιδικό και εφηβικό μου πάθος εκτονώθηκε σχεδόν απόλυτα και με ρεαλισμό στην διάρκεια της καριέρας μου, κατά τέτοιον τρόπο που κατασίγασε μέσα μου... μα ποτέ δεν έσβησε τελείως. Όμως είναι αλήθεια ότι όσο τα χρόνια κυλούν και μας φέρνουν πιο κοντά προς το νήμα της ζωής μας, κάποια κρυμμένα μυστικά, μικρά ή μεγάλα, έρχονται από μόνα τους να αναδυθούν, να βγουν στην επιφάνεια...

Η αγάπη μου για το αεροπορικό αντικείμενο και τα αεροπορικά δρώμενα ανάγεται πολύ πριν, στα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Μπορεί σε αυτό να συνέβαλλε και το γεγονός ότι το χωριό που γεννήθηκα πριν από έξι σχεδόν δεκαετίες, με το κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτικό τοπωνύμιο, οι Καλύβες Αποκορώνου, δεκαοκτώ χιλιόμετρα ανατολικά από τα Χανιά της Κρήτης, βρίσκονται πάνω στα ίχνη των πτήσεων των αεροπλάνων που πετούσαν, και εξακολουθούν φυσικά και σήμερα να πετούν, από την 115 Πτέρυγα Μάχης στο Ακρωτήρι, τότε ήταν ακόμη Σμηναρχία. Βλέποντάς τα στον ουρανό, άλλοτε πολύ ψηλά σαν μικρά σιωπηλά στίγματα και άλλοτε πολύ χαμηλά σαν υπερφυσικά βρυχώμενα πουλιά, στο υποσυνείδητο μου γεννήθηκε η επιθυμία να ασχοληθώ μαζί τους και να τα δαμάσω. Όταν βρισκόμουν σε κάποια από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού σχολείου, πρέπει να ήταν στην τετάρτη τάξη, μας πήγαν σχολική επίσκεψη στην 115 ΠΜ. Τότε ακούμπησα το χέρι μου για πρώτη φορά πάνω σε αεροπλάνο. Και θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι που ίσως ανάγεται στη σφαίρα της φαντασίας ή του ακραία υπερβολικού. Η αίσθηση της αφής όταν τότε ακούμπησα για πρώτη φορά το αεροπλάνο είναι ακόμα σήμερα ολοζώντανη πάνω στο χέρι μου. Πρόκειται για μορφή... σχιζοφρένειας, όπως θα μου έλεγε σίγουρα κάποιος ψυχίατρος αν με άκουγε; Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι, αλλά θα απαντήσω: Η... ωραιότερη !

Τότε λοιπόν το μεράκι άρχισε να γίνεται πάθος και στόχος ζωής με πιο συγκεκριμένη μορφή. Ήξερα πια, όπως λένε όλα τα παιδιά όταν τα ρωτάνε: «τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις» εγώ θα ήθελα να πω «όταν μεγαλώσω θα γίνω πιλότος...» όχι έτσι αόριστα, αλλά έχοντας αποκρυσταλλώσει άποψη. Πιλότος σε πολεμικά αεροπλάνα! Με το όνειρο αυτό ξύπναγα και κοιμόμουν. Στο μεταξύ μάζευα κάθε είδους πληροφορία σχετικά με τα πολεμικά αεροπλάνα και τη Σχολή Ικάρων. Δεν άφηνα να μου ξεφύγει ευκαιρία για να βρεθώ τριγύρω ή μέσα από το φράχτη του αεροδρομίου. Για τα σχέδια μου αυτά βέβαια, κουβέντα σε κανένα... Και πως να μιλήσω για κάτι που εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν απαγορευμένο... Οι πιλότοι για τους ανθρώπους του χωριού ήταν κάτι σαν... μελλοθάνατοι. Άλλωστε οι γονείς μου και περισσότερο η μητέρα μου, προφανώς επηρεασμένη από το ασταμάτητο πήγαινε-έλα στα νοσοκομεία εξαιτίας της μακροχρόνιας ασθένειας που την ταλαιπωρούσε, ήθελε να με κάνει γιατρό. Εγώ επειδή την αγαπούσα πολύ και δεν ήθελα να την στεναχωρήσω στην κατάσταση που ήταν έλεγα ναι. Όμως ποτέ όμως δεν πίστεψα σε κάτι τέτοιο, ο προσανατολισμός μου ήταν αλλού...

Τελείωσα το Δημοτικό σχολείο με άριστα και το 1965 ξεκίνησα το Γυμνάσιο:

Α! Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων. Όμως “άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε Θεός κελεύει”. Στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου καθόμουν, επειδή έτσι μου άρεσε, πάντα στα πρώτα θρανία. Ήμουν καλός μαθητής, θα έλεγα από τους καλύτερους και διάβαζα πολύ και με όρεξη. Πραγματικός βιβλιοφάγος. Οι στόχοι που είχα βάλει απαιτούσαν διάβασμα. Σε κάποιο διαγώνισμα, αν θυμάμαι καλά ήταν Γεωμετρία, ο καθηγητής μας άλλαξε θέσεις και εμένα με έστειλε στα πίσω θρανία. Δυσκολευόμουν κάπως να διακρίνω τι έγραφε ο καθηγητής στον πίνακα για το διαγώνισμα. «Δεν είναι δυνατόν» σκέφτηκα... «Δεν μπορεί να είναι αυτό που φοβόμουν... Μυωπία;». Τότε ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυψα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τα μάτια μου. Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι. Το πέρασα αστραπή, και το έδιωξα από τη σκέψη μου. Η χρονιά ήταν δύσκολη. Η κατάσταση της μητέρας μου είχε επιβαρυνθεί, ήταν φανερό οτι το τέλος πλησίαζε, ώσπου την Ανοιξη του 1966 γράφτηκε ο επίλογος...

Ηταν μόλις στα σαράντα δύο και εγώ στα δεκατρία... Παρόλα αυτά οι επιδόσεις μου στα μαθήματα έμειναν ανεπηρέαστες. Η βαθμολογία που έβγαλα στο τέλος της χρονιάς ήταν άριστη. Ομως η αγωνία για το τι συμβαίνει με τα μάτια μου με κατάτρωγε. Τα δοκίμαζα και όλα μου έλεγαν οτι κάτι δεν πήγαινε καλά... Η χρονιά πέρασε, το καλοκαίρι καταπιάστηκα να διαβάζω τα μαθήματα της δευτέρας τάξης για να είμαι προετοιμασμένος. Σ' αυτό με ενεθάρρυνε και ο πατέρας μου που βλέποντας τις επιδόσεις μου προσπαθούσε να τις ενδυναμώσει ακόμα περισσότερο, που μου έλεγε όπως θυμάμαι οτι "διαβάζοντας το καλοκαίρι θα είναι σαν να είσαι δύο φορές στην ίδια τάξη" εννοώντας οτι θα μου φανούν τα μαθήματα πιο εύκολα. Ομως όσο και αν προσπαθούσα να ξεφύγω σιωπηλά από τον εφιάλτη αυτός ήταν εκεί, επιμένοντας. Αρχές της νέας σχολικής χρονιάς στη Δευτέρα Γυμνασίου μίλησα στον πατέρα μου. Πήγαμε μαζί στον οφθαλμίατρο, θυμάμαι και το όνομά του. Ηταν ο οφθαλμίατρος ο Μυλωνάκης. Εκεί άκουσα την επιβεβαίωση των φόβων μου. Μυωπία 0,25 από το ένα μάτι και 0,75 από το άλλο σε εξέλιξη... Έπρεπε να φορέσω διορθωτικούς φακούς. Να φορέσω γυαλιά.

Δεν είπα τίποτα. Απολύτως τίποτα... Ο πατέρας μου που κατάλαβε την απογοήτευσή μου θέλησε να μου δείξει οτι "ε... δεν έγινε και τίποτα..." και μου είπε βγαίνοντας από το ιατρείο. "Ολοι όσοι διαβάζουν πολύ φοράνε γυαλιά... όλοι οι επιστήμονες..." Δεν ήξερε βέβαια... Δεν μίλησα, δεν είπα τίποτα, δεν έκλαψα, κάτι που θα ήταν φυσικό και δικαιολογημένο σαν παιδί που ήμουν στα δεκατρία προς δεκατέσσερα, για κάτι που γκρέμιζε εκ θεμελίων τα όνειρά μου. Ήξερα πολύ καλά ότι στη Σχολή Ικάρων δεν γίνονται δεκτοί καν σαν υποψήφιοι όσοι έχουν ελάχιστο πρόβλημα όρασης. Από το σημείο αυτό άρχισε η κατάρρευση. Αν και δεν ξέφυγα ούτε κατ’ ελάχιστον από τα αυστηρά πλαίσια του μαθητικού δρόμου, από τις αρχές που μου είχαν δώσει οι γονείς μου, εντούτοις έχασα κάθε ενδιαφέρον για τα μαθήματα μου και διάβαζα πια μόνο όσα από αυτά μου άρεσαν. Χωρίς στόχους πια, με όνειρα κατακερματισμένα, στράφηκα στα κλασσικά μαθήματα και από τα Θετικής κατεύθυνσης τη Γεωμετρία και Φυσικοχημεία, μαθήματα που λάτρευα. Άλγεβρα, και Τριγωνομετρία αργότερα, δεν ήθελα να τα πιάσω στα χέρια μου, άλλωστε είχα καταβάλει τεράστιες προσπάθειες μέχρι τότε για να βγάλω καλό βαθμό στην Άλγεβρα. Επίσης, μάλλον ενστικτωδώς, άρχισα εντατικά φροντιστήρια στα Αγγλικά. Ήθελα πολύ να μάθω αυτή τη γλώσσα, απλά ήθελα να τη μάθω και δεν με ενδιέφερε να πάρω κανένα σχετικό πιστοποιητικό πράγμα που έμεινε έτσι μέχρι σήμερα...

Εντούτοις η αγάπη μου για το αεροπλάνο ποτέ δεν έσβησε, αλλά τα γυμνασιακά χρόνια πέρναγαν γρήγορα μέσα από μια ομίχλη αναζητήσεων και εφηβικών μεταπτώσεων επαγγελματικού προσανατολισμού, πάντα υπό την επήρεια του παιδικού μου ονείρου. Συνέχιζα να μελετώ αεροπορικά βιβλία όπου τα εύρισκα, να διαβάζω αεροπορικές ιστορίες και αεροπορικά κόμικς ειδικά τα καλοκαίρια.

Ώσπου έφτασα στην τελευταία τάξη του εξατάξιου τότε Γυμνασίου, όταν άρχισα να σκέφτομαι πιο ρεαλιστικά, πιο... προσγειωμένα. Γιατί να μη γίνω μηχανικός σε αυτό που αγαπούσα; Κάπου-κάπου μου περνούσε η ιδέα να ακολουθήσω τα πιλοτήρια της Πολιτικής Αεροπορίας. Εκεί η λίγη μου μυωπία που είχε φτάσει μόλις να ξεπερνά τον ένα βαθμό δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα. Σκέφτηκα και τη διορθωτική επέμβαση που τότε μόλις είχε αρχίσει, ή τουλάχιστον εγώ τότε το έμαθα, να εφαρμόζεται. Όμως την εποχή εκείνη χρειαζόταν χρήματα για όλα αυτά και για να σπουδάσει κανείς πιλότος έπρεπε να δαπανήσει μια ολόκληρη περιουσία στο εξωτερικό. Ο προϋπολογισμός του πατέρα μου δεν επαρκούσε για τέτοια ανοίγματα. Εξάλλου το όνειρό μου ήταν δεμένο σφιχτά μέσα στα πιλοτήρια "υψηλών επιδόσεων”... Έτσι λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι πιο σοβαρά το Plan B. Ο μηχανικός αεροπλάνων σαν επάγγελμα περιείχε την πρόκληση της μεγάλης ευθύνης και της τελειομανίας που με χαρακτήριζε από πάντα σαν άτομο (και με... κατατρέχει ακόμα), είχε την αίγλη ενός εξεζητημένου και ηχηρού επαγγέλματος, και σαν άτομο διέθετα το τεχνικό κριτήριο.

Εκείνο που δεν διέθετα ήταν τα χρήματα για να σπουδάσω κάτι τέτοιο στο εξωτερικό μιας και στην Ελλάδα δεν υπήρχαν τέτοιες σχολές. Εν αγνοία του πατέρα μου ήρθα σε επαφή με τις δύο μεγαλύτερες σχολές τότε στην Αγγλία, Chelsea και Perth, και έκανα τη σκέψη να εργάζομαι και να σπουδάζω. Δεν μου έβγαιναν τα... κουκιά... Για τις Παραγωγικές Σχολές ΣΜΑ (Σχολή Μηχανικών Αεροπορίας) ή ΣΤΥΑ (Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας), φαινόταν ρεαλιστικά άπιαστο όνειρο. Τα μαθηματικά, κατά κύριο λόγο άλγεβρα και τριγωνομετρία που χρειαζόταν, ήταν πέραν του επιπέδου που συντηρούσα για να περνάω τις τάξεις σχετικά άνετα. Το Plan B φαινόταν και αυτό να απομακρύνεται. Έτσι ευρισκόμενος στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και αφού ήδη είχα αρχίσει να προετοιμάζομαι από την Πέμπτη Τάξη για να δώσω εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο και ειδικότερα τη Νομική Σχολή, (όχι τόσο διότι με ενδιέφερε αλλά για να κάνω το χατήρι του πατέρα μου που πάντα έλεγε οτι ήθελε να με δει στο πανεπιστήμιο), άρχισα να κάνω συμβιβασμούς με τον εαυτό μου... λοξοκοιτάζοντας όμως και εκείνο το όνειρο που στο κέντρο του φιγουράριζε η σιλουέτα του αεροπλάνου. Του πολεμικού αεροπλάνου. Χωρίς να γνωρίζω πολλά πράγματα, περισσότερο παρορμητικά σκεπτόμενος, θεώρησα ότι το μόνο που θα μπορούσα να κάνω σε σχέση με τις μαθητικές επιδόσεις μου και την κατεύθυνση που είχα ακολουθήσει, και θα ήταν εφικτό, ήταν να δώσω εξετάσεις στη Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ) και ειδικότερα στο τμήμα Δικαστικού / Στρατολογικού. Η σχολή αυτή ήταν, και είναι, αντίστοιχη της Ευελπίδων (ΣΣΕ) κατά κάποιον τρόπο. Η πειθαρχία και η στρατιωτική ζωή μου άρεσαν από πάντα και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα προσαρμογής. Τα μαθήματα στις εισαγωγικές εξετάσεις της ΣΣΑΣ ήταν ακριβώς στα μέτρα μου. Από εκεί λοιπόν σκέφθηκα, θα προσπαθήσω μετά την αποφοίτησή μου να τοποθετηθώ στην Πολεμική Αεροπορία αφού η σχολή αυτή τροφοδοτούσε και τους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό ήταν το... Plan C.

Το 1971 αποφοίτησα από το 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες αλλά πραγματικά έδωσα εξετάσεις στη ΣΣΑΣ Τμήμα Δικαστικού / Στρατολογικού. Η σχολή αυτή όπως και σήμερα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, κάπου στον Αύγουστο του 1971, δεν ήμουν στους έξι πρώτους επιτυχόντες ούτε και ήμουν ο έβδομος επιλαχών. Ήμουν όγδοος. Αυτό περιέργως δεν με απογοήτευσε ιδιαίτερα. Ίσως γιατί στην πραγματικότητα η επιλογή αυτή βρισκόταν απλά στην εφαπτομένη των ονείρων μου...

Για να ικανοποιήσω την επιθυμία του πατέρα μου που ήταν να με δει στο Πανεπιστήμιο ( η Ιατρική με τις επιδόσεις μου στα θετικής κατευθύνσεως μαθήματα είχε πάει προ πολλού στα... αζήτητα) έδωσα εξετάσεις και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τότε δεν υπήρχε το σύστημα των Πανελληνίων και οι υποψήφιοι στις στρατιωτικές σχολές έδιναν τον Αύγουστο, έτσι ώστε οι αποτυχόντες να μπορούν να δώσουν στο Πανεπιστήμιο τον Σεπτέμβριο. Η εισαγωγή μου στη Νομική ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε. Αν η ΣΣΑΣ ήταν στην εφαπτομένη των ονείρων μου, η Νομική ήταν ξένο κύτταρο στο DNA μου... Δεν θυμάμαι κάν το χώρο που έδωσα εξετάσεις, δεν θυμάμαι κάν τα θέματα, σε αντίθεση με τη ΣΣΑΣ που κάτι θυμάμαι, δεν περίμενα καν τα αποτελέσματα. Αντίθετα ψαχνόμουν επαναφέροντας τις σκέψεις για σπουδές μηχανικού αεροσκαφών στο εξωτερικό βάζοντας στο τραπέζι και άλλες επιλογές. Μία από αυτές ήταν να πάω στη... Σουηδία στη SAAB σαν εργάτης και δουλεύοντας να σπουδάζω. Το ίδιο και στην Αγγλία που τότε ήταν στα καλύτερά της στη αεροπορική βιομηχανία. Και θα το είχα κάνει όταν ένα μεσημέρι περί το τέλος του καλοκαιριού του 1971 καθώς ξεφύλλιζα μία εφημερίδα το μάτι μου καρφώθηκε σε τι άλλο; Μια διαφήμιση που απεικόνιζε ένα αεροπλάνο. Διάβασα το περιεχόμενο της. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα λειτουργούσε από τον Οκτώβριο του 1971 σχολή μηχανικών αεροσκαφών από όπου οι μηχανικοί που θα αποφοιτούσαν θα τροφοδοτούσαν το σύνολο των αναγκών των αεροπορικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα ακόμη και την Πολεμική Αεροπορία σαν ιδιώτες. Μου ακουγόταν καλό. Το ξαναδιάβασα...

Χωρίς να το βασανίσω πολύ σήκωσα το ακουστικό του τηλεφώνου που βρισκόταν δίπλα μου και πήρα πληροφορίες. Τις επόμενες μέρες μελετούσα τα... κουκιά που τη φορά αυτή μου έβγαιναν... Αν θυμάμαι καλά τα δίδακτρα ήταν 800 δραχμές το μήνα. Σημαντικά ποσά για το '71 αλλά τα κουκιά μου έβγαιναν. Ο πατέρας μου είχε κλείσει μια καλή δουλειά που μας εξασφάλιζε ένα σταθερό μηνιαίο εισόδημα. Μπορούσα να ξαναζωγραφίσω το Plan B και μάλιστα στην Ελλάδα. Από τη στιγμή εκείνη ζούσα πλέον με τη σκέψη ότι θα μπορούσα να εκπληρώσω το Plan B των ονείρων μου. Κανένας βέβαια δεν μου υπόσχονταν ότι τελειώνοντας τη σχολή αυτή θα είχα και επαγγελματική αποκατάσταση, δεν είχα γνωριμίες, δεν είχα κανέναν να μου υποσχεθεί κάτι για το μέλλον μου, αλλά τη στιγμή εκείνη με τον παρορμητισμό της ηλικίας και του πεδίου που φανταζόμουν ότι θα άνοιγε μπροστά μου δεν πέρασαν καν τέτοια αρνητικά από το μυαλό μου. Μετά από πολλούς δισταγμούς ένα βράδυ, και αφού ζύγισα καλά τις συνθήκες, ανακοίνωσα στον... χρηματοδότη μου, τον πατέρα μου δηλαδή, τις σκέψεις μου. Η θέση του ήταν όπως το φοβόμουν. Κάθετα αρνητική.

Αφού με άκουσε χωρίς να με διακόψει μου είπε οτι δεν ήθελε να ακούσει τίποτε περισσότερο για αεροπλάνα και αεροπορία. «Επικίνδυνα πράγματα» μου είπε. Του εξήγησα ότι δεν πρόκειται να πετάω, ότι θα ήμουν μηχανικός, αλλά φαίνεται ότι είχε τις πληροφορίες του, άγνωστο από που και πώς, πράγμα που με εντυπωσίασε και το θυμάμαι μέχρι σήμερα. «Τα αεροπλάνα αφού τα επισκευάσουν ή τα συντηρήσουν τα δοκιμάζουν....» μου είχε πει και συνέχισε. «...και μπαίνουν και οι μηχανικοί μέσα...επικίνδυνα πράγματα...». Αυτό το ήξερα βέβαια αλλά το είχα παραλείψει στον...πρόλογο που του είχα κάνει. Με είχε εντυπωσιάσει... δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο και τώρα μου μιλούσε για δοκιμαστικές πτήσεις... με έπιασε αδιάβαστο...

Τις επόμενες μέρες βρέθηκα στην Αθήνα για να κάνω το χατίρι στον πατέρα μου που ήθελε να δώσω εξετάσεις στον ΟΤΕ για διοικητικός υπάλληλος επειδή είχε κάποιο φίλο που του είχε υποσχεθεί οτι θα με βοηθούσε. Το αντικείμενο ήταν ξένο από αυτά που θα ήθελα να κάνω. Θυμάμαι οτι στη γεωγραφία έγραψα αλλα αντι άλλων ενώ τα ήξερα όλα τα θέματα. Η έκθεση ήταν σχετική με τις επικοινωνίες στην πρόοδο και την ευημερία ή κάτι παρόμοιο. Ενώ η έκθεση ήταν το ισχυρό μου όπλο πάντα, εγώ έγραψα το... "Πάτερ ημών". Μόλις τελείωσα πήρα το λεωφορείο από την Καλλιθέα που ήταν η σχολή του ΟΤΕ και κατέβηκα στην Ομόνοια. Έφτασα στη Σχολή Εργοδηγών Μηχανικών Αεροσκαφών «Κρόνος» όπου στο ισόγειο που ήταν τότε τα εργαστήρια, βρισκόταν ένα F-86D με ένα κινητήρα J47-GE-17 και έναν αστεροειδή R-2830 δίπλα του. Το θυμάμαι πεντακάθαρα σαν να είναι τώρα, έπειτα από 46 χρόνια και θυμάμαι οτι έμεινα εκεί κοιτάζοντάς το σαν υπνωτισμένος. Δεν υπήρχε πλέον άλλος δρόμος μπροστά μου. Είχα ήδη αποφασίσει ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα μου. Ανέβηκα στον τέταρτο όροφο και με τις οικονομίες που είχα στο πορτοφόλι μου έκανα την εγγραφή μου. Βγήκα από το κτήριο της Σατωβριάνδου 21 με συναισθήματα απερίγραπτα, με μια μέθη πρωτόγνωρη. Πήγα στον ΟΤΕ στο υπόγειο της πλατείας Ομονοίας και πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου και του το ανακοίνωσα. Με ήπιο τρόπο του είπα ότι αυτή είναι η οριστική μου απόφαση και αν δεν μπορεί να πληρώνει τα δίδακτρα, δεν πειράζει, εγώ θα βρω μια δουλειά και θα τα καταφέρω μόνος μου.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα, τελείωσα τη Σχολή, με δυσκολίες χωρίς την οικονομική άνεση που θα ήθελα και αμέσως φρόντισα να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις στο Στρατό Ξηράς. Στο σημείο αυτό ήμουν άτυχος και επιπλέον δεν είχα κανένα να με βοηθήσει, δεν γνωρίζω και αν γινόταν αφού είχα επιλεγεί για το Στρατό Ξηράς, να μεταταγώ στην Αεροπορία. Πάντως δεν το έβαλα κάτω. Έστω και έτσι δεν ήμουν από τους ανθρώπους που αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους. 

Έτσι αφού υπηρέτησα στο ακέραιο το χρόνο της παραμεθορίου θητείας μου, με τη βοήθεια ενός Ταγματάρχη που με εκτιμούσε έκανα τα αδύνατα δυνατά και πήρα μετάθεση για το Πεδίο Βολής Κρήτης. Ηταν πλέον η καλύτερή μου. Ομως έφτασα παραμονές της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Για λίγο καιρό τα πράγματα ήταν δύσκολα, επιφυλακές, διπλοβάρδιες, δουλειά στο Κέντρο Επικοινωνιών με το τσουβάλι μέρα-νύχτα. Όμως αυτά πέρασαν και οι καλύτερες μέρες που γιαυτές είχα αγωνιστεί ήρθαν. Που με έχανες, που με έβρισκες τις ελεύθερες ώρες μου, (και ήταν πολλές γιατί στο Κέντρο Επικοινωνιών που είχα τοποθετηθεί μετά που ηρέμησαν τα πράγματα, κάναμε οκτάωρες βάρδιες χωρίς σκοπιές και άλλες εργασίες) στην πίστα και στο υπόστεγο. 

Στις πρωινές βάρδιες πάντα το απόγευμα είχαμε έξοδο. Γυαλιζόμαστε και βγαίναμε στα Χανιά για τη βόλτα μας... Ονειρεμένα χρόνια αν και τα γεγονότα της Κύπρου του 1974 με βρήκαν πάνω στη μετάθεση μου στο ΠΒΚ και τον Αττίλα όπως ανέφερα πιο πριν... Πέρασα τη θητεία μου υπέροχα και παραγωγικά, παρά το ότι λένε ότι τα χρόνια της θητείας είναι νεκρός χρόνος στη ζωή μας. Κανένας χρόνος δεν είναι νεκρός αν μπορείς να βρεις τον τρόπο να τον αξιοποιήσεις και να βλέπεις πάντα το ποτήρι "μισογεμάτο" και όχι "μισοάδειο". Στο χρόνο της θητείας μου σαν Διαβιβαστής έμαθα το χειρισμό πληκτρολογίου που έκτοτε μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις λέξεις το χειρίζομαι άνετα και ταχύτατα. Βελτιστοποίησα τα αγγλικά μου χρησιμοποιώντας τα στα σήματα που έπαιρνα και έστελνα, αλλά και ερχόμενος σε καθημερινή επαφή με ξένους στρατιωτικούς της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Αξιοποίησα τον ελεύθερο χρόνο μου μαθαίνοντας μικρά ή μεγάλα "μυστικά" της Τέχνης μου με τις επισκέψεις μου στην ΜΣΒ της 115. Και γνωρίστηκα με μηχανικούς, έφεδρους, μονίμους και ιδιώτες και έκανα φίλους που αργότερα κάποιοι βρέθηκαν μπροστά μου και με βοήθησαν. Ταυτόχρονα εκεί πήρα την πρώτη πραγματική γεύση από καυσαέριο και κηροζίνη. .

Λίγο μετά που απολύθηκα, το 202 Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων (ΚΕΑ) της Πολεμικής Αεροπορίας στο Ελληνικό προκήρυξε διαγωνισμό. Υπέβαλα τα δικαιολογητικά μου και στρώθηκα στο διάβασμα ενώ παράλληλα, μέχρι να δώσω εξετάσεις, τις πρωινές ώρες δούλευα σε μία βιοτεχνία, λεγόταν «πλυντηρέξ», που έφτιαχνε απορρυπαντικά για να εξοικονομώ τα προς το ζην. Δεν ήθελα να επιβαρύνω περισσότερο τον πατέρα μου που ήταν πλέον συνταξιούχος με μία πενιχρή σύνταξη. Λίγες μέρες μετά τις εξετάσεις βρέθηκα στον κατάλογο των επιτυχόντων με σειρά 1ος, σαν Ιδιώτης με την ειδικότητα του Βοηθού Τεχνίτη Αεροσκαφών Σταθερών και Περιστρεφομένων Πτερύγων. Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω για μία ακόμη φορά τον τότε Ανθυποσμηναγό Καριοφίλη που με τις οδηγίες του με βοήθησε σημαντικά στο ξεκίνημα της καριέρας μου.

Έμεινα στο 202 ΚΕΑ περίπου πέντε μήνες, βλέποντας το Plan B των εφηβικών μου ονείρων να παίρνει σάρκα και οστά, αλλά τώρα πια τα όνειρα έδιναν τη θέση τους στη σκληρή πραγματικότητα των αναγκών του βιοπορισμού. Επανεκτιμώντας τα πραγματικά πλέον δεδομένα άδραξα την τελευταία ευκαιρία που μου δόθηκε για κάτι περισσότερο. Έδωσα εξετάσεις στην Ολυμπιακή Αεροπορία και ήταν πραγματικά η τελευταία ευκαιρία, αφού οι επόμενες κανονικές προσλήψεις Μηχανικών Αεροσκαφών έγιναν οκτώ χρόνια αργότερα, το 1984. Στις εξετάσεις που έγιναν μέσα στο καλοκαίρι του 1976 πέτυχα 3ος κατά σειράν επιτυχίας μεταξύ 36 υποψηφίων και στις 2 Αυγούστου του 1976 υπέγραψα την πρόσληψη μου στην ΟΑ μαζί με άλλους επτά συναδέλφους σαν Δόκιμος Μηχανικός Αεροσκαφών και Κινητήρων. Έπειτα από ένα τρικυμιώδη χρόνο ακριβώς, εν μέσω απεργιών και αβεβαιότητας, η δοκιμασία τελείωσε και ονομαστήκαμε Μηχανικοί Αεροσκαφών και Κινητήρων με σύμβαση αορίστου χρόνου.

Στις 3 Αυγούστου 1977, ένα χρόνο ακριβώς μετά την πρόσληψή μου εντάχθηκα στο Τακτικό Προσωπικό της ΟΑ με Αριθμό Μητρώου 1976/14322. Στο σημείο αυτό δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου το ατόπημα να ισχυριστεί οτι κανένας δεν με βοήθησε στη διαδρομή μου. Ετσι θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο του πατέρα μου, αείμνηστο Κώστα Ξενάκη για τη βοήθεια και τη στήριξη που μου προσέφερε στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Αναλόγως θα ήθελα να ευχαριστήσω για τους ίδιους λόγους και τον Πτέραρχο Εμμανουήλ Κελαιδή τον νεώτερο. Επίσης να ευχαριστήσω τον καλό μου φίλο κ. Σπύρο Βρέττα και όλους όσους με στήριξαν και μου έδωσαν κουράγιο. Παρομοίως και εγώ προσπάθησα να βοηθήσω όσο και όπως μπορούσα τους νεώτερους μου συναδέλφους. Ελπίζω να τα κατάφερα... 

Το 1986, πριν κλείσω δεκαετία, μετατέθηκα στο αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου σαν μηχανικός του Σταθμού της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ήμουν ο νεώτερος μηχανικός σε σειρά αρχαιότητος που είχε μετατεθεί ποτέ σε σταθμό εξωτερικού, από όπου επέστρεψα το 1991. Ένα χρόνο αργότερα μου ανετέθησαν καθήκοντα Επιθεωρητού Σκαφών και Κινητήρων. Στη θέση αυτή παρέμεινα τα οκτώ επόμενα χρόνια. Άκουγα να λένε ότι η θέση αυτή είναι το μεγαλύτερο σχολείο στην Αεροπορία. Τα οκτώ αυτά χρόνια διαπίστωσα "ιδίοις όμμασι" αυτή την αλήθεια. Επιπλέον είχα την τύχη να επιλέγω μαζί με έναν ακόμη συνάδελφό μου να εκτελώ παράλληλα με τα καθήκοντα του επιθεωρητού, και καθήκοντα Quality Auditor δηλαδή ποιοτικό έλεγχο. Ήταν ένας θεσμός που μόλις τότε ξεκίναγε μέσα στα κανονιστικά πλαίσια της Ευρωπαϊκής Αεροπορικής Νομοθεσίας. Η μελέτη της Νομοθεσίας και στη συνέχεια ο έλεγχος ότι εφαρμόζονταν σε κάθε έκφραση και χώρο αεροπορικής λειτουργίας, όχι μόνο της Ολυμπιακής Αεροπορίας αλλά και όλων των συνεργαζόμενων Οργανισμών, με έφερνε πιο κοντά στην ολοκλήρωση μου στο αεροπορικό γίγνεσθαι.

Στις αρχές του 2000 μου ανετέθησαν καθήκοντα Μηχανικού στο τμήμα Διερεύνησης Βλαβών. Θεωρώ ότι αυτή η θέση ήταν η κορυφαία της καριέρας μου. Στο τμήμα αυτό τοποθετούνταν μόνο Μηχανικοί που προηγουμένως είχαν περάσει μια μακρόχρονη επιτυχημένη θητεία στην Επιθεώρηση. Από τη θέση αυτή έβρισκα ότι έφτασα πλέον στο ζενίθ της καριέρας μου, καθώς ουδέποτε με ενδιέφεραν Διοικητικές θέσεις αλλά μόνο η άμεση επαφή με το αεροπλάνο. Η διερεύνηση της βλάβης, των αιτίων που την προκάλεσαν και η έκδοση οδηγιών προς τους Μηχανικούς για την αποκατάστασή της με γέμιζε με την ικανοποίηση της αυτοπεποίθησης και τη χαρά της δημιουργίας.

Έχοντας περάσει όλα τα σχολεία αεροπορικής νομοθεσίας και εξειδικευμένων τεχνικών γνώσεων και την πείρα από τη μακρόχρονη θητεία μου σαν Επιθεωρητής μαζί με τη γνώση της Νομοθεσίας η νέα μου θέση ήταν το "βούτυρο στο ψωμί" της καριέρας μου. Δεν ζητούσα τίποτε περισσότερο πλέον. Θεωρούσα ότι η καριέρα μου, σε επτά χρόνια, θα έκλεινε μέσα σε αυτό το γραφείο. Να όμως που δεν ήταν έτσι... και δεν ήταν έτσι γιατί θα ήταν μια νέα δική μου επιλογή. Τι περίεργα πράγματα...

Τον Αύγουστο του 2000 ο Μηχανικός του Σταθμού στο Heathrow συνταξιοδοτήθηκε. Οι πτήσεις τότε για Λονδίνο ήταν πέντε (!) ημερησίως εκ των οποίων οι δύο στο Gatwick, το δεύτερο μεγάλο αεροδρόμιο στο Λονδίνο μετά το Heathrow, (η μία από αυτές από Θεσσαλονίκη). Έπειτα από διάφορες σκέψεις για ένα χρονικό διάστημα αποφασίστηκε η επάνδρωση των δύο σταθμών (Heathrow και Gatwick) με προσωπικό που θα είχε έδρα το Heathrow και με την πρόθεση το Heathrow να μετατραπεί σε Σταθμό που θα έφερνε έσοδα στην Ολυμπιακή από την σύναψη Συμβολαίων Τεχνικής Υποστήριξης προς ξένες εταιρείες. Ηταν πρόκληση. Δεν θα απομακρυνόμουν από το αντικείμενο που λάτρευα, αντιθέτως θα ερχόμουν ακόμα πιο κοντά, ενώ παράλληλα θα είχα την ικανοποίηση της προσφοράς έργου με σημαντικά έσοδα για την Ολυμπιακή Αεροπορία. Την Εταιρεία που μου έδωσε, μέσα βέβαια από σκληρή προσωπική δουλειά και διάβασμα, τα προς το ζην για εμένα και την οικογένειά μου. Έπειτα από αρκετή σκέψη και συζήτηση με τον εαυτό μου και τη σύζυγό μου, αποφάσισα να εκδηλώσω ενδιαφέρον για τη θέση. Βέβαια θα άφηνα ένα τμήμα που υπεραγαπούσα, αλλά θεωρούσα ότι η απόφασή μου αυτή έκρυβε πολύ μεγάλες προκλήσεις.

 Έτσι με το σκεπτικό της ανάπτυξης του Σταθμού, δέκα χρόνια μετά την επιστροφή μου από το Λονδίνο το 1991, τον Φεβρουάριο του 2001 μετατέθηκα εκ νέου σαν προϊστάμενος τη φορά αυτή στον ίδιο Σταθμό. Μαζί με έναν ακόμα συνάδελφο αρχίσαμε την αναδιοργάνωση του Σταθμού στα πλαίσια των στόχων που είχαν τεθεί από την Εταιρεία. Φεύγοντας είχα δηλώσει στην ηγεσία της Εταιρείας: Φεύγουμε δύο. Θα θεωρήσω ότι πέτυχα τους στόχους μας, αν στο τέλος της θητείας μου είμαστε τέσσερις... υπονοώντας ότι ο κύκλος των εργασιών θα έχει διπλασιαστεί. Όταν έφυγα στις 31 Ιουλίου 2007 και επέστρεψα στη Βάση, είμαστε οκτώ, τέσσερις μηχανικοί με εξουσιοδότηση υπογραφής και πιστοποίησης και τέσσερις βοηθοί. Τα συμβόλαια που έτρεχαν ήταν με οκτώ ξένες αεροπορικές εταιρείες.

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα με πολλές καλές στιγμές και πολλές δύσκολες, σε ένα αδιάκοπο καθημερινό, πολλές φορές και δύο φορές την ημέρα, πέρα - δώθε Heathrow-Gatwick-Heathrow με αφάνταστα σκληρή δουλειά αλλά με την ικανοποίηση ότι όλοι οι στόχοι είχαν επιτευχθεί και χάρις στους άξιους και ικανούς συναδέλφους που με πλαισίωναν, όπως και στους ντόπιους βοηθούς συναδέλφους. Λίγους μήνες πριν το τέλος της καριέρας μου με την Ολυμπιακή Αεροπορία, η Τεχνική Διεύθυνση αναγνωρίζοντας την προσφορά μου προς την Εταιρεία, αφήνοντας την επιλογή του χρόνου επιστροφής μου σε εμένα, με ανακάλεσε πίσω στη Βάση. Ξαναγύρισα πίσω σε ένα άλλο άγνωστο αεροδρόμιο που ποτέ δεν είχα εργαστεί. Στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Εφυγα από το Ελληνικό και επέστρεψα στο Βενιζέλος...

Τιμής ένεκεν ξανατοποθετήθηκα στη θέση που άφησα όταν έφυγα το 2001 και τόσο αγαπούσα, αλλά ποτέ δεν άσκησα τα καθήκοντα. Πήρα όλη την άδειά μου και επιστρέφοντας αρχές Σεπτεμβρίου του 2007 έμεινα στο τμήμα Αεροσταθμών με ειδικά καθήκοντα συμβούλου-συντονιστού και για ένα χρονικό διάστημα που προέκυψαν ανάγκες μετακινήθηκα στον Αεροσταθμό των Χανίων. Και με όλα αυτά έφτασε η 31η Δεκεμβρίου 2007. Την ημερομηνία αυτή η Ολυμπιακή Αεροπορία, σύμφωνα με τα όρια του κανονισμού που είχε θέσει ο Μεγάλος Αριστοτέλης Ωνάσης και ίσχυε μέχρι τότε, (ξεπερνώντας τα μάλιστα κατά 11 ημέρες) έλυσε τη σύμβαση της μεταξύ μας σχέσης...

Μέσα στην ΟΑ έζησα για τριανταένα χρόνια την καταξίωση στον αεροπορικό χώρο, γεύτηκα την αναγνώριση των συναδέλφων και των προϊσταμένων μου με σκληρή δουλειά και πολύ μελέτη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κοντά στο αντικείμενο των παιδικών και εφηβικών μου ονείρων. Η αγάπη μου και το πάθος μου για το αεροπλάνο με συνόδευαν σε όλη μου την καριέρα. Αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα και το σεβόμουν. Νομίζω ότι πέτυχα εκείνο που κάθε επαγγελματίας θα ονειρευόταν. Να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα. Ένα επάγγελμα, που πιστέψτε με, όταν το κάνετε με αγάπη, σεβασμό και υπευθυνότητα προσφέρει άπειρες ικανοποιήσεις. Μέσα στους κόλπους της Ολυμπιακής Αεροπορίας, εκείνης της Μεγάλης Ολυμπιακής των Πέντε Ηπείρων, έκανα σχεδόν τα πάντα που θα ονειρευόταν να κάνει ένας μηχανικός αεροσκαφών. Από αξιολογήσεις και παραλαβές αεροπλάνων από τα πέρατα του κόσμου, μέχρι παραδόσεις αεροπλάνων και ελέγχους σε μικρούς και μεγάλους συμβεβλημένους επισκευαστικούς οργανισμούς. Από περισυλλογή και επισκευή αεροπλάνων με σοβαρές βλάβες και ζημιές, μέχρι δοκιμαστικές πτήσεις πάντα σαν μηχανικός φυσικά.Και τόσα, μα τόσα άλλα που με γέμιζαν ικανοποιήσεις...

Είναι μεγάλη ικανοποίηση η σωστή αποκατάσταση της βλάβης για να πετάξουν με την υπογραφή σου ασφαλείς, τουλάχιστον όσο εξαρτάται από εσένα, εκατό, διακόσιες, τριακόσιες ή και περισσότερες ψυχές. Είχα πάντα άριστες σχέσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, - είναι αναπόφευκτο- με τα ιπτάμενα πληρώματα γιατί είχαμε δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού μεταξύ μας, εκτιμώντας τον επαγγελματισμό και τον ρόλο, ο ένας του άλλου. Κάποιοι με λάτρευαν κυριολεκτικά και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα, και αυτό είναι αμοιβαίο. Και ποτέ δεν ζήλεψα μια θέση μέσα στο πιλοτήριο των αεροπλάνων που δούλευα, αν και μου δόθηκε η ευκαιρία να διεκδικήσω μια θέση σαν Ιπτάμενος Μηχανικός. Εκείνο που έκανα με γέμιζε, αφήνοντας το πάθος για το πιλοτήριο των υψηλών επιδόσεων να κατασιγάσει με το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου. Επειδή όμως θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, βλέπετε τη λέξη που χρησιμοποιώ. “Κατασιγάσει” γιατί η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έσβησε, ούτε και πρόκειται ποτέ...

Περί το τέλος του 2009, δέχτηκα μία δελεαστική πρόταση, κυρίως από άποψης ποιότητας συνεργατών, ήταν πέντε ακόμη καταξιωμένοι άνθρωποι στο αεροπορικό στερέωμα, οι περισσότεροι προερχόμενοι από την “παλιά” Ολυμπιακή, για να σχηματίσουμε μία Ομάδα και να ιδρύσουμε, εκ του μηδενός, μία αεροπορική εταιρεία μεταφοράς Υψηλών Προσώπων (VIP) με έδρα την Αθήνα. Στην Εταιρεία αυτή είχα εξαρχής τη θέση του Τεχνικού Διευθυντού με την ευθύνη να ιδρύσω το τμήμα διαχείρισης της Διαρκούς Αξιοπλοΐας και τον Επισκευαστικό Οργανισμό κατα EASA Part-145. Όλα έγιναν με τον καλύτερο τρόπο και τον Φεβρουάριο του 2010 η Εταιρεία, σε χρόνο ρεκόρ, πήρε άδεια λειτουργίας αερομεταφορέα (AOC). Τα αεροπλάνα της, Boeing/MDD και Dassault Falcon, είναι όλα με Ελληνικό Νηολόγιο και επιχειρούν παγκοσμίως.

Όμως όλα κάποτε έχουν ένα τέλος... Την 31η Δεκεμβρίου 2013, ήταν πάλι 31η Δεκεμβρίου, έπειτα από τέσσερα χρόνια και δύο μήνες, ακριβώς στα εξήντα μου, και αυτό το μεγάλο κεφάλαιο έκλεισε. Τα χρόνια αυτά που ήμουν μέσα στους κόλπους της και μέχρι την τελευταία μέρα, συνέχισα να μεταλαμπαδεύω την πείρα που κουβαλούσα στις πλάτες μου, σε όποιον είχε τη διάθεση να τη δεχτεί. Ποτέ δεν είπα ότι τα γνώριζα όλα. Κάτι τέτοιο θα ήταν περιφρόνηση στα πιστεύω μου. Έδωσα και πήρα. Έμαθα ακόμη περισσότερα από αυτά που γνώριζα και πήρα την ικανοποίηση της μεταφοράς γνώσεων σε ανθρώπους που για πρώτη φορά έμπαιναν στους χώρους της πολιτικής αεροπορίας. Κάποιοι το αναγνώρισαν παίρνοντας εκείνα που απλόχερα τους έδωσα, τα χρησιμοποίησαν, τα αξιοποίησαν, στάθηκαν γερά στα πόδια τους και μου το ανταπέδωσαν με τη στήριξή τους στο έργο μου, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης. Είναι η ικανοποίησή μου και τους ευχαριστώ δημοσίως μέσα από αυτές τις γραμμές...

Και εκεί στο τέλος της χρονιάς του '13 όταν φάνηκε ότι επιτέλους η ενεργός... "δράση" μου στην Αεροπορία είχε φτάσει στο τέλος της, μία άλλη πρόταση αρχές του '14 ήρθε να μου υπενθυμίσει οτι... "... μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει...". Και ξανάρχισα τα ίδια. Τεχνικός Διευθυντής στη Skygreece Airlines. Οι ιδιοκτήτες της τρείς Ελληνοκαναδοί επιχειρηματίες και ένας Παπάς, ναι καλά διαβάζετε, Ιερεύς εν ενεργεία (!), με φιλοδοξίες να αναστήσουν τα υπερατλαντικά δρομολόγια που έκανε η Μεγάλη Ολυμπιακή Αεροπορία προς Καναδά και ΗΠΑ μου ζήτησαν να αναλάβω το Τμήμα Διαχείρισης Διαρκούς Αξιοπλοΐας (Continuing Airworthiness Management Organisation - CAMO). Το είδα σαν πρόκληση και δέχτηκα μιας και η Εταιρεία που είχε ιδρυθεί πολύ πριν δεν είχε ακόμη αρχίσει να υλοποιεί τους στόχους της, δεν είχε αρχίσει καν πτητικό έργο.

Έτσι ξεκίνησα πάλι σχεδόν από το μηδέν, στην ουσία από την αρχή. Πάλι με συλλογικό έργο, με άξιους συνεργάτες όπως ο παλιός και πανάξιος συνάδελφος, κατα πολύ αρχαιότερός μου στην ΟΑ, ο Σπύρος Χρονόπουλος, ο νεαρός στην Αεροπορία, αλλά ικανότατος επιστήμων ο Ηρακλής Δράκος, με στήριξαν μόλις βρέθηκα κοντά τους, καθώς αυτοί ήδη μέτραγαν εκεί σχεδόν ένα χρόνο. Λίγο αργότερα μας πλαισίωσε και ένας ακόμα σπουδαίος συνάδελφος από τη Μεγάλη ΟΑ. Ηταν ο Βασίλης Σπανός που βρεθήκαμε τα όμορφα χρόνια της ΟΑ μαζί στο ίδιο τμήμα όταν είμαστε και οι δύο Επιθεωρητές. Να που ξαναβρεθήκαμε πάλι, ξανά μαζί. Με όλους αυτούς και με όλους τους άλλους, πληρώματα πιλοτηρίου και θαλάμου επιβατών, προσωπικό εδάφους, και επιμελητές πτήσεων, σχεδόν όλοι από την μεγάλη ΟΑ επιτέλους είδαμε στις 29 Μαΐου 2015 το Β767 τον "Ταξιάρχη" να απογειώνεται για το παρθενικό του ταξίδι με την Εταιρεία, βάζοντας πλώρη για Μόντρεαλ και Τορόντο.

Αλλά φαίνεται ότι η υπερπροσπάθεια που καταβάλαμε για να φτάσομε στην 29η Μαΐου και να το δούμε να απογειώνεται στην πορεία που οι ιδιοκτήτες ονειρευόταν, ήταν πέραν των αποθεμάτων των δυνάμεων που θεωρούσα ότι διέθετα στα 62 μου. Η αγωνία της επίτευξης των στόχων στα απόλυτα χρονικά πλαίσια με ένα και μοναδικό αεροπλάνο, το βάρος εκείνων που για σαράντα χρόνια έχτιζα, η ασυμβίβαστη προσήλωσή μου σε αυτά που έζησα σε ολόκληρο το αεροπορικό μου παρελθόν, και η επίμονη αναζήτηση του βέλτιστου αποτελέσματος, με πίεζαν ασφυκτικά και με οδηγούσαν προς την έξοδο. Δεν φαινόταν να υπάρχει άλλος δρόμος. 

Όμως να που και πάλι δεν ήταν "γραφτό" να βάλω μια τελεία στην αεροπορική μου διαδρομή. Δεν είχε περάσει ένα εικοσιτετράωρο από την ώρα της αποχώρησης μου από τη Skygreece όταν ένας βετεράνος της Πολεμικής Αεροπορίας, ένας Πτέραρχος Ιπτάμενος μου πρότεινε συνεργασία στην εταιρεία παροχής υπηρεσιών συντήρησης αεροσκαφών που ήταν ιδρυτής. Η θέση του Διευθυντού Ποιοτικού Ελέγχου είχε "χηρέψει". Δεν το σκέφτηκα πολύ. Η προηγούμενη θητεία μου στην ίδια θέση σε άλλες Εταιρείες, η πείρα επί του αντικειμένου που ήδη διέθετα και η ιδέα του να συνεργαστώ στη δύση (όπως και στην ανατολή !) της καριέρας μου με ανθρώπους των χώρων που λάτρευα (της Ολυμπιακής και της Πολεμικής Αεροπορίας) ήταν οι καταλύτες για να πω το Ναι. Έτσι βρέθηκα να συνεργάζομαι πάλι με ανθρώπους της Μεγάλης Ολυμπιακής Αεροπορίας, στο σύνολό τους και... στην κορυφή της ιεραρχίας έναν... Πτέραρχο ! Τι παράξενα, αλήθεια, παιχνίδια παίζει η ζωή όταν θέλει να βάλει τα καλά της... Έτσι και πάλι είμαι κοντά στο αντικείμενο που αγαπώ, αυτή τη φορά από τη θέση του Δ/ντού Ποιοτικού Ελέγχου (Quality System Manager) μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Τώρα όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά, μπορώ να έχω αρκετό χρόνο ελεύθερο για να επισκέπτομαι πιο συχνά τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Φαίνεται οτι η πορεία μου προς το "τέλος εποχής" έχει ήδη αρχίσει... Για να δούμε τι μου επιφυλάσσει η συνέχεια....

Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω με κάθε ειλικρίνεια, ότι η αγάπη μου για το αεροπλάνο δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα μου επιτρέψει να πάψω ολοκληρωτικά να ασχολούμαι μαζί του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν και σήμερα εν έτει 2019 μέσα στα εξήντα έξι μου, σκέφτομαι ότι έπειτα από σαράντα τρία χρόνια πραγματικής επαγγελματικής αεροπορικής ενασχόλησης θα πρέπει ίσως κάπου να βάλω μία άνω τελεία. Μια άνω τελεία, μόνο όμως, ώστε να μπορέσω να αφιερώσω λίγο χρόνο και στον εαυτό μου.

Και να ομολογήσω επίσης χωρίς κανένα δισταγμό οτι αισθάνομαι ένα μικρό κενό. Πέρασα από κάθε πεδίο του αεροπορικού χώρου, άσκησα την τέχνη μου σε πολεμικά και σε πολιτικά αεροπλάνα. Δούλεψα F-84F και F-5A το 1976 στο 202ΚΕΑ. Δούλεψα όλα τα Boeing από τα 707 μέχρι τα 747 και όλα τα Airbus από το Α300 μέχρι το Α340 σε ένα πλήθος αεροπορικών εταιρειών όχι μόνο της ΟΑ, ας αφήσουμε τα τελευταία χρόνια τη διοικητική διαχείριση αεροπλοιμότητας αεροπλάνων Douglas, Gulfstream και Dassault.
Όμως δούλεψα μόνο φευγαλέα στα C-47 “Dakota” και Nord 2501 "Noratlas” τους εμβολοφόρους κινητήρες. Στην πραγματικότητα δε δούλεψα ποτέ εμβολοφόρους, έναν Lycoming ή έναν Continental. Στο κάδρο του αεροπορικού μου πάζλ που έχω συνθέσει τα τελευταία 41 χρόνια της ζωής μου, αναζητώ κάπου στις άκρες να βρώ αυτά τα κομμάτια. Μου λείπουν... Ο πίνακας μου, μου φαίνεται ημιτελής... μα αν βρω την ευκαιρία θα τον συμπληρώσω, θα το κάνω, αν με αξιώσει ο Θεός, τώρα στη δύση μου, έτσι... χομπίστικα βρέ αδερφέ... όταν θα βρεθώ στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. .

Γιαυτό λέω οτι δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι κάποτε θα πάψω ολοκληρωτικά να ασχολούμαι μαζί του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...Γιατί και οι φυσικές δυνάμεις εγκαταλείπουν τον κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα όταν στην αρχή της κούρσας, όπως ο δρομέας, τα έχει δώσει όλα... Τότε πιστεύω ότι θα βρω και το χρόνο, αυτή είναι η συνέχεια μετά την... άνω τελεία, να χαράξω στο χαρτί δυο αράδες με περισσότερες λεπτομέρειες από τις αναμνήσεις μου μέσα από την οδό του ονείρου μου, through the way of my dream, αφιερωμένες, σε όλους εσάς που αγαπάτε το αεροπλάνο...

Yes, It was My Way !!!

Ο Leonardo da Vinci είχε πει:
“Αν γευτείς τη μαγεία της πτήσης στην υπόλοιπη σου ζωή θα περπατάς στη γη και θα κοιτάς τον ουρανό...“.

Από τότε πέρασαν τριάντα ένα χρόνια μιας, κατά την γνώμη μου, απόλυτα επιτυχημένης καριέρας μέσα στη Μεγάλη Ολυμπιακή Αεροπορία, με απίστευτα όμορφες αναμνήσεις και έντονες συγκινήσεις που θα ευχόμουν σε όλους τους νέους του επαγγέλματος να αξιωθούν να ζήσουν και να γευτούν. Δεν έχανα ευκαιρία να πετάξω, είτε συνοδεύοντας το αεροπλάνο σαν on-board μηχανικός, είτε κατά τις δοκιμαστικές πτήσεις για διερεύνηση βλάβης ή αξιολόγηση, είτε μετά από αποκατάσταση βλάβης ή ολοκλήρωση συντήρησης. Δεν θα αναφερθώ στα υπηρεσιακά και ιδιωτικά ταξίδια που με έφεραν στα πέρατα του κόσμου, σε προορισμούς ονειρεμένους. Η αγάπη και ο σεβασμός, παράλληλα, που έτρεφα προς το αεροπλάνο και το επάγγελμα, ολοένα και μου έδιναν περισσότερα. Ο Θεός με αξίωσε να πετύχω όλους τους στόχους που είχα θέσει στην επαγγελματική μου πορεία και Τον ευχαριστώ γιαυτό.

Η λύση της σχέσης μου το 2007 με την Ολυμπιακή Αεροπορία και το αεροπορικό επάγγελμα δεν έμελλε να διαρκέσει για πολύ. Φαίνεται ότι ο Ύψιστος όριζε ότι δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα τον επαγγελματικό μου κύκλο. Λίγες μόλις μέρες μετά είχα τρεις προτάσεις για συνεργασία με αεροπορικές εταιρείες σαν ανεξάρτητος συνεργάτης, σαν Quality Auditor. Διάλεξα αυτήν που έκρινα σαν καλύτερη και απάντησα καταφατικά.
Η συνεργασία αυτή διήρκεσε σχεδόν είκοσι μήνες και μέσα στην Εταιρεία αυτή απασχολήθηκα αρχικά σαν ελεγκτής διαρκούς αξιοπλοΐας (CAMO Controller) και στη συνέχεια σαν Quality Auditor. Στο διάστημα αυτό και με την άνεση της ειδικής μη δεσμευτικής σχέσης με την Εταιρεία, ασχολήθηκα παράλληλα περιστασιακά και με διάφορα άλλα πράγματα όπως και σαν Τεχνικός Σύμβουλος στην Ελληνική Επιτροπή Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφαλείας Πτήσεων (ΕΔΑΑΠ).

Υπηρέτησα τη θητεία μου στο Α! Σώμα Στρατού / 9η Μεραρχία / 488 Τάγμα Διαβιβάσεων στην Κοζάνη και μετάθεση θα έπαιρνα ούτως ή άλλως. Τα αγγλικά μου ήταν πολύ καλά, η ειδικότητά μου και η γλώσσα βοηθούσαν, ζήτησα μετάθεση για το Πεδίο Βολής Κρήτης με το σκεπτικό ότι αν τα κατάφερνα θα ήταν η μοναδική μου ευκαιρία να βρεθώ κοντά στα αεροπλάνα αν και υπηρετούσα στο Στρατό Ξηράς, αφού γνώριζα ότι η Διοίκηση του ΠΒΚ στεγάζεται μέσα στην 115 ΠΜ και τα Διοικητήρια την εποχή εκείνη ήταν δίπλα-δίπλα.

Πάντα όταν είχα απογευματινή βάρδια, δεν έμενα στο Στρατωνισμό, αλλά μετά από το πρωινό προσκλητήριο κατέβαινα στο Διοικητήριο και από εκεί στην πίστα και επέστρεφα στο Διοικητήριο του ΠΒΚ λίγο πριν να πιάσω βάρδια. Στις νυχτερινές και πρωινές τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Στις νυχτερινές αν ήταν ήσυχες, το πρωί πήγαινα και έτρωγα πρωινό και κατόπιν πίσω πάλι στην 115. Διαφορετικά έπρεπε να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ γιατί πολλές φορές ξαναπιάναμε απογευματινή βάρδια.

Είχα μόλις κλείσει τα δεκαοκτώ και μόλις είχα κάνει την επανάσταση μου. Αντέδρασε ήπια και θετικά... «Άντε ξεκίνα και θα δούμε» ήταν τότε η απάντηση του πατέρα μου. Πολλά χρόνια αργότερα, διανύοντας την καριέρα μου στην Ολυμπιακή, ανακίνησε μόνος του το θέμα και παραδέχτηκε οτι η επαγγελματική επιτυχία βασίζεται στο να ακολουθεί κανεις εκείνο που του ταιριάζει και του αρέσει, στο μέτρο του εφικτού φυσικά. Το ακολούθησα και εγώ κατα γράμμα στα παιδιά μου ανεξάρτητα αν εμένα δεν μου άρεσε...

Δυστυχώς μόλις τρεις μήνες αργότερα, οι επιφυλάξεις μου όπως τις είχα εκφράσει έγιναν πραγματικότητα και η εταιρεία αυτή ανέστειλε τις πτήσεις της... Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη απογοήτευση της καριέρας μου γιατί είχα συνεισφέρει με πολύ κόπο σε μεγάλες επιτυχίες μέχρι τότε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το μοναδικό αεροπλάνο της εταιρείας δύο φορές... "κλινικά νεκρό" όπως έλεγαν τουλάχιστον τρεις επισκευαστικοί οργανισμοί εκτός Ελλάδος, ξαναζωντάνεψε στα χέρια μου, στα χέρια της άξιας ομάδας που είχα την τιμή να ηγούμαι. Η εταιρεία απέφυγε απαγορευτικού κόστους δαπάνες και το αεροπλάνο πέταξε μέχρι το τέλος χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα εκεί που εφαρμόσαμε τις διορθωτικές ενέργειες. Έτσι είχα μάθει να πράττω από τη "Μεγάλη του Γένους Σχολή" όπως συνηθίζω να λέω για τη Μεγάλη ΟΑ, έτσι έπραξα... Παρόλα αυτά οι προτάσεις μου από την πείρα των σαράντα χρόνων που κουβάλαγα στους ώμους μου δεν εισακούσθηκαν σε κρίσιμα θέματα. Στις περιπτώσεις αυτές ο ευσυνείδητος ηγέτης έχει μόνο έναν δρόμο. Αυτόν της εξόδου. Έτσι μετά από δική μου πρωτοβουλία και με καταληκτική ημερομηνία την 31η Μαΐου 2015 αποχώρησα από την Εταιρεία, και παραδίδοντας τη θέση μου σε άλλον συνάδελφο, που και αυτός προέρχεται από τη παλιά Μεγάλη ΟΑ, του ευχήθηκα ολόψυχα κάθε επιτυχία στο δύσκολο έργο που ανελάμβανε. Αυτό έπραξα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, χωρίς αναστολές, απλά μόνο με μια πικρή γεύση...  

1965: Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο και αρχίζοντας το Γυμνάσιο. Η φωτογραφία είναι από την ταυτότητα για το μαθητικό εισητήριο στο λεωφορείο από τις Καλύβες στα Χανιά και πίσω... 

Νοέμβριος'70, τελευταία τάξη του Γυμνασίου:

115ΠΜ πάνω στην πτέρυγα ενός F-84F

1972: Εκπαιδευτική επίσκεψη στην ΟΑ με τον καθηγητή μας Παναγιώτη Αχιλλέως (στο μέσον) και ένα Β720 στο βάθος. Αργότερα κάποιοι από εμάς βρεθήκαμε να είμαστε συνάδελφοι στην ΟΑ με τον καθηγητή μας....
Από όλους αυτούς τους συμμαθητές μου της φωτογραφίας, μόνο τρείς ακολουθήσαμε και ολοκληρώσαμε αεροπορική καριέρα...

Νοέμβριος 1972: Τατόι με το φίλο μου και συμμαθητή στο Α! Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων, Γιάννη Γκίκα. Εκείνος στο Δεύτερο Έτος της ΣΤΥΑ και εγώ επίσης της Σχολής Εργοδηγών Μηχανικών Αεροσκαφών "Κρόνος" μπροστά σε ένα T-33A.

1972:Ελληνικό, πρακτική εξάσκηση επί του α/φους της σχολής Fuji FA-200 με εκπαιδευτή τον Ασμχο ε.α. Χιονίδη Ηλία πάνω στο αεροπλάνο.
Στη μέση πάνω στο αεροπλάνο εγώ και δίπλα μου ο Πετρόπουλος.
Κάτω. Από δεξιά πρός τα αριστερά Μακράκης Γιώργος, Γαιτανάρος Δημ. και Κώστας Κων. Το αεροπλάνο αυτό είχε παραληφθεί σε κιβώτια και το συναρμολόγησε ο Ολυμπιακή στο μικρό υπόστεγο της Αεροπλοίας και με τη δική μας συμμετοχή και την καθοδήγηση του κ. Χιονίδη. Από αυτόν μάθαμε πολλά σημαντικά που τα κουβαλούσαμε μαζί μας σε όλη τη σταδιοδρομία μας. Ενα από αυτά ήταν: "Ο μηχανικός ουρέ - έτσι έλεγε- δεν θυμάται τίποτα. Οτι κάνει το διαβάζει, και κάνει οτι λένε τα βιβλία του κατασκευαστή"

Τον περισσότερο χρόνο της θητείας μου τον πέρασα στο Πεδίο Βολής Κρήτης, και μέσα στις εγκαταστάσεις της 115 ΠΜ κοντά στα αεροπλάνα και τους ανθρώπους τους. Αν και δεν ανήκα στη δύναμή τους, με αγαπούσαν όσο και εγώ. Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ...
Οι αναμνήσεις από τη θητεία μου, μέσα και έξω από τη Μονάδα παραμένουν με νοσταλγία στη μνήμη μου...

Το πρώτο αεροπλάνο που δούλεψα στο 202ΚΕΑ ήταν το C-47 "Dakota" αλλά δεν έχω ούτε μία φωτογραφία από εκείνες τις μέρες, δεν ξέρω γιατί. Ισως να απαγορευόταν λόγω της στρατιωτικής μονάδας που ήταν το 202ΚΕΑ. Πάνω από τριάντα χρόνια μετά φωτογραφήθηκα κάτω από το αεροπλάνο που ήταν ο βατήρας της καριέρας μου. Πρώτος μου εργοδηγός ήταν ο Αρχιμηχανικός Θεόδωρος Βεντούρης και θυμάμαι τα λόγια του όταν πήρα πρωτοβουλία και έδωσα λύση σε κάποιο πρόβλημα: "Προχώρα έτσι παλικάρι μου και θα είσαι πάντα καβαλάρης..."

Όμως αναζητούσα κάτι πιο σύγχρονο και καθημερινά γκρίνιαζα στον Διοικητή του ΚΕΑ που ήταν ο Επσγος Φρατζεσκάκης όπου τον έβλεπα. Του ζητούσα επιμόνως και με στείλει στα F-5 που ήταν στο διπλανό υπόστεγο. Κάποια στιγμή προφανώς... με βαρέθηκε και με

απέσπασε στα F-5. H χαρά μου όμως δεν κράτησε για πολύ. Μόλις μία εβδομάδα αργότερα χρειάστηκε να σχηματιστούν επιπλέον ομάδες για να επιταχυνθεί η αποπεράτωση IRAN των Nord-2501 "Noratlas". Με κάλεσε στο γραφείο του και άρχισε να μου λέει οτι με προτίμησε για τις νέες ομάδες  Noratlas αφού ήθελα να δουλέψω σε... σύγχρονα αεροπλάναμε... σύγχρονη τεχνολογία... Δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια αντιρρήσεων, άλλωστε δεν είχα καν συμπληρώσει δύο μήνες στις τάξεις του 202ΚΕΑ.  Πήγα λοιπόν στα Noratlas μαζί με τον συνάδελφό μου Νίκο Μηλεούνη και τον Κώστα τον Ζαχαράκο που αργότερα βρεθήκαμε στην ΟΑ μέχρι το τέλος. Εκεί είχα εργοδηγό τον Σταύρο τον Τσολακίδη, Υποστεγάρχη τον Θεόδ. Κριτσινέλη και Βοηθό Υποστεγάρχη τον Σταύρο τον Αριδά. Αυτή ήταν και η τελευταία μου μετακίνηση μέχρι τις 31 Ιουλίου 1976 οπότε υπέβαλα παραίτηση και αποχώρησα...

ΠΕΡΙΚΛΗΣ Ν. ΑΛΑΜΑΡΑΣ

Τεχνικός Διευθυντής ΟΑ.

Η φωτογραφία αυτή είναι του 2008.

Ο σπουδαίος αυτός αεροπόρος (προερχόμενος από την Πολεμική Αεροπορία τη ΣΜΑ και κατόπιν την 114ΠΜ), επιστήμων και άνθρωπος ήταν Τεχνικός Διευθυντής όταν εγώ και άλλοι έξι συνάδελφοί μου περάσαμε για πρώτη φορά την πύλη της ΟΑ/ΤΔ. 

Θυμάμαι οτι όλες τις καλές μέρες, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα βρισκόταν στο υπόστεγο ακόμα και στη νυχτερινή βάρδια για να συνομιλήσει με τους ανθρώπους της Βάσης και να τους ευχηθεί. Πάντα ήταν κοντά μας σε όλη τη μακρόχρονη θητεία του στην Τεχνική Βάση. Ποτέ δεν έπαψε να εργάζεται, δεν συνταξιοδοτήθηκε ποτέ... Το 2008 όταν εγώ είχα συνταξιοδοτηθεί πια, εκείνος ενεργός ακόμη μου πρότεινε εκ νέου συνεργασία. Με προσέλαβε για... δεύτερη φορά. Και θυμάμαι το πόσο στεναχωρήθηκε, και μου το είπε, όταν περί το τέλος του 2009 αποχώρησα οριστικά...

Εφυγε ξαφνικά από κοντά μας το 2015 αφήνοντας την Αεροπορική Οικογένεια της Ελλάδος φτωχότερη, μικρότερη... 

Δεκέμβριος 2001: Στον εξομοιωτή Β747 της KLM στο Amsterdam κατα την εκπαίδευση interface του κινητήρα CF6-50 με το σκάφος. Η εκπαίδευση απαιτούσε πρακτική στον εξομοιωτή, στις διαδικασίες ανάγκης κατα την διάρκεια δοκιμής κινητήρων (Run-up). Η εκπαίδευση αυτή έγινε προκειμένου να υπογράψουμε συμβόλαιο σαν Ολυμπιακή με την Pakistan International (PIA) ώστε να αναλάβουμε την τεχνικής εξυπηρέτηση των Β747 της ΡΙΑ στο Λονδίνο. Την περίοδο 2001-2007 υπογράψαμε και είχαμε εν ισχύ οκτώ συμβόλαια με ξένες αεροπορικές εταιρείες για τεχνική εξυπηρέτηση στο Heathrow πράγμα που καθιστούσε την Ολυμπιακή μία από τις μεγαλύτερες μη τοπικές εταιρείες στο Heathrow από άποψης αριθμού συμβολαίων, εξαιρώντας την KLM που κυριολεκτικά κρατούσε τα σκήπτρα. Το προσωπικό του Σταθμού μετά το 2004 ήταν τέσσερις εξουσιοδοτημένοι πτυχιούχοι και τέσσερις βοηθοί. Γιαυτούς που γνωρίζουν, και σε σχέση με το φόρτο εργασίας, πρόκειται για πραγματικό άθλο...

Χειμώνας 2005: Heathrow μπροστά σε ένα Boeing 737-400 κατα την διάρκεια της διέλευσης..

Heathrow Χειμώνας 2006:
μπροστά στο Airbus A340 SX-DFB της Ολυμπιακής οι τέσσερις Εξουσιοδοτημένοι Μηχανικοί στο Σταθμό και τα Διευθυντικά στελέχη της Εταιρείας κατα την διάρκεια επίσκεψης / επιθεώρησης από τη Βάση στο Σταθμό.
Από αριστερά προς τα δεξιά:
Γιάννης Κουράκος (δεύτερος Μηχανικός και αναπληρωτής μου στο Σταθμό),

εγώ,

Γιώργος Μωυσίδης (Βοηθός Γενικός Δ/ντης ΤΔ), 

+Νίκος Λάμπρου (τρίτος Μηχανικός στον Σταθμό),

Γιάννης Παρασκευάκης (τέταρτος Μηχανικός) και

Μένιος Μποντιώτης (Διευθυντής Αεροσταθμών)

Με τον Ghalib (Τεχνικό αντιπρόσωπο της Pakistan Internationa Airlines) στο Heathrow μπροστά στο Β747 ΑΡ-ΒΑΚ

...κάτι προσπαθώ να δοκιμάσω στον πίνακα του Ι. Μηχανικού στο 747...

Λίγες μέρες μετά την παραλαβή της οριστικής απόλυσης μας από την ΟΑ τρεις συνάδελφοι, εγώ (στο μέσον) ο Κώστας ο Λώμης (αριστερά μου) και ο Δημήτρης ο Νίκου (δεξιά μου) αποχαιρετήσαμε συναδέλφους και φίλους σε ένα μικρό πάρτυ στην Τεχνική Βάση.

Με τον τότε Γενικό Δ/ντή Τεχνικών Υπηρεσιών της ΟΑ Βασίλη Αποστολόπουλο.

Με τον Γενικό Δ/ντή Τεχνικών Υπηρεσιών της ΟΑ

Βασίλη Αποστολόπουλο

και τον Τεχνικό Δ/ντή της Olympic Airlines Νάσο Άρη.

Με τον Γενικό Δ/ντή Τεχνικών Υπηρεσιών της ΟΑ
Βασίλη Αποστολόπουλο
τον Τεχνικό Δ/ντή της Olympic Airlines Νάσο Άρη

και μεταξύ τους ο Περικλής Αλάμαρας αυτή η εμβληματική μορφή της ΟΑ 

... και λίγα αποχαιρετιστήρια λόγια που με δυσκολία

βγαίνανε στον αέρα...

... Με αγαπημένους συναδέλφους, δίπλα μου ο Επιθεωρητής Θανάσης Γαβαλάς, δίπλα του ο Νίκος ο Γιαννακόπουλος, ο Δημήτρης ο Νίκου, ο Στέλιος ο Λαδόπουλος, ο Κώστας ο Λώμης, και ο Κυριάκος ο Περίδης.

Από αριστερά πρός τα δεξιά όπως φαίνονται στη φωτογραφία:

Γιώργος Μωυσίδης (Βοηθός Γενικός Δ/ντής Τεχ. Υπηρεσιών ΟΑ
Νάσος Άρης (Τεχ. Δ/ντής της Olympic Airlines)

Βασίλης Αποστολόπουλος (Γεν Δ/ντής Τεχν. Υπηρεσιών ΟΑ)
Εγώ

Νίκος Γιαννακόπουλος (Δ/ντής Ποιοτικού Ελέγχου Olympic Airlines) 
Μένιος Μποντιώτης (Δ/ντης Υποστήριξης Σταθμών)

Μηνάς Φύτος (Δ/ντής Ποιοτ.Ελέγχου Τεχνικών Υπηρεσιών OΑ) 

Νάσος Κοτίτσας (Δ/ντής Τεχνικών Μελετών ΟΑ)

Ν. Υόρκη 1998: Στο Concorde

17 Οκτωβρίου 2014 στην τελετή απόσυρσης των Α-7 με το γιο μου

Επιθεώρηση και παραλαβή Dassault Falcon F2000 από τις εγκαταστάσεις της Falcon Jet στο Little Rock, Arkansas, ΗΠΑ

Επιθεώρηση και παραλαβή Dassault F7Xαπό τις εγκαταστάσεις της Dassult στο Bordeaux, Γαλλία.

Επιθεώρηση και παραλαβή Airbus A300-600 SX-BEL από τις εγκαταστάσεις της Airbus στην Τουλούζη, Γαλλία

Καλοκαίρι 1986: Αεροδρόμιο Heathrow (LHR/EGLL)

And now, the end is near;
And so I face the final curtain.
My friend, I'll say it clear,
I'll state my case, of which I'm certain.

I've lived a life that's full.
I've traveled each and every highway;
And more, much more than this,
I did it my way.

Regrets, I've had a few;
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.

I planned each charted course;
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.

Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall;
And did it my way.

I've loved, I've laughed and cried.
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that;
And may I say - not in a shy way,
"Oh no, oh no not me,
I did it my way".

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things he truly feels;
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows -
And did it my way!

And did it my way!